Eindelijk durf ik het te erkennen

Bijna een jaar later, vele gesprekken met de psycholoog en mezelf keer op keer hard toespreken en herpakken. Ik durf het eindelijk toe te geven.. ik had een postnatale depressie. Niet zo eentje uit de film “de gelukkige huisvrouw”. Juist niet... daarom ben ik er ook mede zo laat achter. Ik was juist het tegenovergestelde. Ik draaide door met de gedachte dat haar iets zou overkomen of erger nog als haar iet zou overkomen door mij toedoen. Compleet in paniek, zweetaanvallen en klapperende tanden. Waarom denk ik dit? Waarom voel ik me zo?
Een angststoornis zei de psycholoog want depressief ben je niet. Zo oog je niet want je maakt je nog mooi etc. Wat ze niet wist is dat ik veel minder douche en moeite doe dan voorheen.. ahum. Maar ik was allang blij dat ik t labeltje depressie mocht overslaan. Zoekende naar alles wat ik voelde, zo ontzettend hard zijn voor mezelf en elke keer iets anders het de schuld geven voor mijn gevoelens. Het overlijden van mijn oma, nee toch niet.. mijn dochtertje met haar heupluxatie. Ja dat is het! Ohnee toch niet. Verdorie wat is er mis met mij?!
Ik voelde me zo alleen en zo niet gehoord en begrepen. Wilde ik zo verder leven als dit is wat het moederschap mij bracht? Wat nou als het voor altijd zo blijft? Wat is het leven? Wat doe ik hier eigenlijk? Die vragen heb ik nog steeds maar nu valt wel alles op zijn plek. Het komt goed, dat weet ik zeker. Alleen hoe? Ik heb nog geen idee. Nu voelt een postnatale depressie voor mij als een opluchting. Ik ben trots dat ik het durf te vertellen en schaam me niet. Ik heb er niet voor gekozen en ik wed dat mijn dochtertje gelukkig niets tekort is gekomen, ik stond met ieder sprongetje en ontwikkelingspuntje met tranen in mijn ogen naar haar te kijken. Ik daarentegen wel.. zelfliefde ontbreekt enorm en ik doe mezelf vaak tekort. Kan hard zijn op sombere dagen en sta t mezelf niet toe. Misschien duurt het nog even, misschien nog een lange weg maar ik kom er wel. En jullie die dit nu lezen, moeders die misschien ook nog net als ik toendertijd, in de ontkenningsfase zitten. Te googlen en te zoeken op internet.. jezelf weg aan het cijferen. Stop, je bent het waard en het komt goed. Dat beloof ik je!