Zo verlangend naar contact

Boh daar ben ik weer...
Zit een beetje in de knoop met mezelf..
Ik heb eerder al tips gevraagd hoe ik weer sociale contacten kon opbouwen maar het lef heb ik er gewoon nog steeds niet voor..
Ik woon nu 2 jaar in deze buurt en ken eigenlijk verder niemand..
Iedereen kijkt me met de nek aan en als je hallo zegt schrikken ze van je..
Allemaal door de sticker die ik opgeplakt krijg..
Hier in dit huis hebben eerder mensen uit mijn stichting gezeten..
Die hebben de boel hier dus verkloot voor ons.. Ik stel me aanspreekbaar op..maar
mensen negeren me liever..Zelfs mijn buurman lijkt wel bang voor ons te zijn..
Vind het zo rot dat mensen alleen maar oordelen wat ze aan de buiten kant zien of denken te zien..Niemand heeft ooit gevraagd naar mijn situatie of wat dan ook..
Een fijne buurt...nou nee.. Alles is in de buurt maar daar is ook gelijk alles mee gezegd..
Voor kayleigh zou het een goeie buurt zijn,veel groen,kids en speeltuinen...
Maar ik dan? Me lieverd heeft nu weer contact met collega's dat is al iets..
Maar ik zit nog steeds binnen, en heb ik vooral contact via telefoon en het internet..
Maar ik wil zo graag meer... ik wil gewoon bij iemand op de koffie gaan en gewoon lekker kunnen kletsen.. En natuurlijk heb ik wel een paar vriendinnen...maar allemaal werken ze veel, en wonen ze min 20 km van me af.. En dat zou geen probleem moeten zijn maar met een klein budget voor de hele week is de trein vaak al te duur en ja een auto hebben we niet..
1 fiets maar daar is vriendlief mee naar het werk toe..
Nu hij werkt voel ik me nog eenzamer.. we zijn nog veel samen dat is het ook niet..
Maar mis het praten met mensen wel.. Nu ben ik al blij als de kassajufvrouw een goeie bui heeft en vrolijk iets terug zegt..
Wat moet ik nou? Met het ggz wil ik niet meer verder..Voelde niet goed..
Maar waar moet ik beginnen..
Moet ik dan werkelijk nog wachtten? Tot de kleine groter is en dan??
Hoe moet ik nog een gesprek aangaan als ik niet meer durf? Verwacht ik dan echt te veel?
Ik heb altijd veel mensen om me heen gehad eigelijk..zowieso waren we thuis met 5 kinderen..
Met de kleine amuseer ik me prima, maar een echt gesprek met haar voeren kan nog niet..
Ik ben er best verdrietig over omdat ik zoveel meer kan als dat ik nu doe..
Maar ben zo bang om weer verdriet te hebben nu...wat moet ik nu toch....

498 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • sylvia1990

    ach meid ik leef zo ontzettend met je mee. Ik voel me PERCIES hetzelfde. Ik zit altijd alleen thuis en dat al 4 jaar! tegenwoordig heb ik savonds wat vrijwilligers werk ( gadarobe/zaal staan bij de vorstin in hilversum ) maar nog steeds overdag.. ik bel me man te vaak waardoor hij gedonder krijgt maar ik moet gewoon mensen spreken ik ben heel eenzaam.. boodschappen doen kan ik zelfs dan al niet want we wonen hier in een dorp zonder openbaar vervoer waardoor ik dan afhankelijk zou zijn met de fiets maar zelfs dat is me dan te zwaar om ook echt weg te gaan ben bang dan dat cleo bijvoorbeeld wegloopt of andere dingen waardoor ik niet snel genoeg kan zijn.. en mensen naar mij kijken die vaak die stempel tienermoeder op me hoofd drukken.. zo van oh moet je die jonge mama zien klungelen die is zeker erg jong.. :S

    het is dat je zo verdomme ver weg woont anders was ik vandaag nog langsgekomen.
    tis iig wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt..

  • yolin

    En idd, wat Saskia zegt klopt!! Als je Kayleigh 2 halve dagen naar een peuterspeelzaal doet kom je in contact met andere mama's! Erg leuk, heb ik nu zelf ervaren.... Of idd op een sport gaan ofzo?? Zelf ben ik, zoals je misschien weet, van Gelderland in Limburg gaan wonen, en kende echt totaal niemand hier!! Was in t begin erg moeilijk, maar heb er zelf hard mijn best voor gedaan, en nu heb ik hele leuke, lieve vriendinnen en kennissen... Ik heb als "bijbaan" dreads en vlechten enz gemaakt, kaartjes laten drukken, verspreid, en hoppa, dat ging heel goed... Nu met de kindjes helemaal, allemaal mama's... Kom op, weg met de angst, en gaan!! xx

  • saskia100

    Ik denk dat je een heleboel kunt doen om contacten te leggen. Wat tips:
    - 's avonds naar een verening in de buurt gaan (sport/toneel/knutselclub of zo) en je vriend een avondje voor de kleine laten zorgen.
    - De kleine een ochtend naar de peuterspeelzaal brengen en daar met andere moeders een gesprek beginnen.
    - 1 of 2 dagen in de week gaan werken. Dan heb je sociale contacten met de collega's. De kleine breng je dan naar de kinderopvang. Daar kan ze leuk met andere kindjes spelen. Van de belastingdienst krijg je een flink deel van de kosten terug. Misschien houd je niet heel veel van je salaris over, maar het gaat ook om de contacten die jij dan hebt.
    - Geef een klein feestje voor de buren om kennis te maken.
    - Vraag eens aan een oude buurvrouw die niet zo goed ter been is of je iets voor haar kunt doen. Dan laat je zien dat je een lieve meid bent en die oude dame vertelt dat vast weer door aan de buren.
    Succes !

  • siny

    ik voelde me ook zo....ik kende niemand en we woonde hier net....langzaam aan is dat beter gegaan en sinds D. naar de psz gaat gaat het alleen maar beter...Als ze straks naar de basis school gaat krijg ik nog meer te leren kennen..al zal het lastig blijven ik ben de jongste moeder in Nijeveen hahahah...Succes meid en het komt allemaal goed...

  • yolin

    Meid, ik heb t je al vaker gezegd he?? Laat maar wat weten, en we gaan wat leuks doen met de kindjes! Dan haal ik je op met de auto :-) xx