Hoe?

22 november had ik een positieve test in handen, we probeerde net 2 maanden voor onze 4de.
31 december konden we pas bij de verloskundige terecht.
5 lange weken wachten.
Na 2 weken was alle familie ingelicht, dit kindje zou er komen, onze zomerbaby.
Net voor de kerstdagen besloot mijn vriend om tijdens een avondje met de mannen in de kroeg ook hier het nieuws te delen.
Ik vondt het mooi om te zien hoe trots hij weer was, hoe hij zich weer als trotse vader gedroeg.
Tijdens de kerstdagen kregen we zelfs al kadootjes voor de baby.
En toen begon ik te twijfelen, voelde dit wel goed, klopte alles?
Ik was misselijker dan tijdens de andere zwangerschappen, maar elke zwangerschap is anders dus logisch.
Het gevoel dat er iets niet klopte werd steeds sterker.
Er was iets aan de hand maar geen idee wat.
Ik sprak me uit naar mijn vriend en we maakte samen nog grapjes over dat het er misschien 2 waren.

31 december was daar, en mijn gevoel klopte.
Ik hoorde 9 weken zwanger te zijn maar bij 6 weken 4 dagen was ons kleine meisje gestopt.
En hoewel er nog geen kenmerken zijn voelde dit echt als een meisje.
Ik voelde me bedrogen door mijn lichaam.
Woensdag 8 januari stond een afspraak gepland bij de gynaecoloog.
Die avond verloor ik mijn slijmprop en mijn misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon.
De dag erna begon het vloeien en verloor ik kleine stolsels, het vloeien stopte ook na 1 dag.
Zaterdag 4 januari tijdens het kinderfeestje van de oudste begon het pas echt.
Ik verloor veel stolsels, zo groot als een vuist sommige.
Maar na die dag was het bijna klaar.
De afspraak bij de gynaecoloog werd verzet naar de verloskundige en ze starten meteen met een echo.
Ze zat er nog steeds!
Totaal onverwacht na zo veel bloedverlies.
2 dagen later zaten we alsnog bij de gynaecoloog, daar bleek nog een stuk weefsel in mijn baarmoeder te zitten maar de baby werd niet meer gezien terwijl ik geen stolsels meer verloren heb.
Hij besloot dit met een schaar meteen weg te halen, dan was ik tenminste schoon na 5 weken.
Terwijl ik in de beugels lag zag ik mijn vriend wit weg trekken.
Ik voelde er weinig van, het deed niet echt pijn.
Het werd in een potje sterk water gezet en ik schrok zelf ook.
Het was een stuk van 10 bij 3 cm, en alhoewel de uitslag nog niet bekend is weet ik dat hier ons meisje in zit.

2 dagen later stopte het bloeden, het leven gaat door maar wat voel ik me soms verdrietig.

We gaan door...
Dit jaar gaan we weer zwanger worden.
De vraag is alleen wanneer....