Het vierde kindje
ik moet het even van mij afschrijven en hoop. (En aan de andere kant ook weer niet) dat er dames zijn die hetzelfde ervaring hebben. Voor een beetje steun.
Gisteren tijdens controle kon de VK het hartje niet vinden.
Ik raakte niet gelijk in de stress want eigenlijk had ik het vertrouwen niet meer in de praktijk. Ik had een nieuw praktijk ivm verhuizing maar kon er ook niet aan wennen.
Onze echo’s waren namelijk ook niet denderend. Bij mijn meiden kon ik me zo goed herinneren dat het allemaal heel duidelijk was. Hartje klopte hevig. Duidelijk beeld en echt een kind te zien.
Bij deze zwangerschap heb ik wel 4 echo’s gehad. De eerste keer kon de VK niet met zekerheid zeggen dat het goed genesteld was (ivm bbz)
Ziekenhuis kon dat gelukkig bevestigen maar ik was niet gerustgesteld omdat ik het beeld gewoon vaag vond.
Bij de derde (11 weken) echo kon de verloskundige het termijn niet bepalen omdat de baby te opgekruld lag en weigerde van positie te veranderen. Ik vond het eigenlijk onbewust er al beetje raar uitzien en was er niet gerust op.
Een week later zelfde tijd mochten weer weer langskomen en dit keer lag het er beter voor maar bewoog nogmaals te weinig. Ik ben gewend ook om erg beweeglijke echo’s te hebben.
Uit voorzorg toch weer naar het ziekenhuis verwezen.
Daar werd de beeb uitgebreid onderzocht en bewoog weer niet superveel maar volgens de gyn lag het ook niet muisstil. Inderdaad het handje ging wel op en neer. Voor de rest was alles goed, voldoende vruchtwater, geen afwijkingen te zien nog en is het goed nagekeken. Ik was 13 weken zwanger. Ik was opgelucht en blij maar ook teleurgesteld dat het weer zo rustig erbij lag.
Nadat gisteren het hartje niet gevonden kon worden met spoed verwezen naar het ziekenhuis.
Toen de gyn de echo aanzette zag ik het gelijk al. Het leeft niet meer. Het lag er raar bij en ik zag ook geen hartje meer.
Ik dacht dat dit ons niet zou overkomen maar toch wel. Ondanks de zorgen toch zo abrupt.
En onbewust ben ik ook nooit gerustgesteld bij deze zwangerschap.
Ik merkte dat ik vooral lichtelijk panisch was in tegenstelling tot mijn andere zwangerschappen.
Ik zat van de week te zoeken naar een Dopler. Had een app gedownload om het hartje te horen (niet gebruikt)
Ik wilde zooo graag een teken van leven voelen in mijn buik en was er zo gefixeerd op.
Was ook huiverig om het al aan iedereen te vertellen terwijl ik al bijna 16 weken was en nooit eerder zo lang heb gewacht.
Ik heb me ook heel erg afgezonderd deze zwangerschap. Veel alleen slapen op de bank en niks gekocht voor de baby. Las ook veel miskraam verhalen. Waarom weet ik niet maar deed het wel.
Het voelde ook een soort moeten om mij zwanger te voelen en ondanks dat ik veel vermoeider en zieker was in tegenstelling van mijn andere zwangerschappen voelde ik me niet echt zwanger. Hoewel mijn buik en borsten groeide heb ik wel met positie kleding in mijn handen gestaan maar uiteindelijk nooit gekocht.
Het leek wel of ik onbewust wist dat dit niet goed zou aflopen.
Hebben jullie dit ook gehad?
Twee dagen geleden werd ik heel vroeg in de ochtend wakker en werd zo emotioneel met huilbuien. Ik had geen verklaring maar achteraf had ik het denk ik gevoeld.
Hebben meerdere dit meegemaakt?
Zaterdag wordt ik ingeleid.
En dan?
Deze zwangerschap was een beetje onverwachts maar zo verschrikkelijk welkom.
Misschien wel meer dan we ooit hadden gedacht. Opa oma en de kids waren zo overenthousiast. (Nog meer dan de andere keren leek het wel)
Iedereen leefde zo mee.
Misschien omdat ik wat ouder ben beleef ik het nu wat rustiger en anders.
Het was zo welkom.
Ondanks dat het nu onverwachts is moeten we dan in de toekomst er toch gericht voor gaan?
Ondanks drie prachtige dochters voel ik een enorme leegte.
Een leegte die er altijd is gevoeld (en die leegte werd bevestigd ook door de kids en de teleurstelling)
Het voelde zo compleet met z’n zessen.
Ik heb bij mijn jongste dochter een bbz gehad. Blijkbaar van een tweeling waarvan eentje bbz was. Ik wist het niet pas toen het al operatief weggehaald was.
Dat was erg moeilijk maar dankbaar dat er ook een kindje in de baarmoeder zat.
Na deze zwangerschap werd ik weer zwanger maar moest het vroegtijdig afbreken omdat mijn lichaam er nog echt niet klaar voor was.
Ik was bij mijn jongste dochter paar dagen na de bevalling opgenomen in het ziekenhuis door hevige koorts. Ze hebben nooit een verklaring kunnen vinden. Mijn lichaam wilde gewoon rust.
Tot 6 jaar later dit wondertje kwam.
Zou dat die leegte zijn?
En durf ik eigenlijk nog wel?
Er is een kindje die zo graag steeds bij ons wilt zijn maar door redenen er nog steeds niet is.
Of had het dan gewoon zo moeten zijn?
Ik weet het gewoon niet. Wat ik wel weet is dat we het enorm missen..
reacties (0)