Hoe het nu gaat..

Na mijn 2de operatie bleef ik extreem veel buikpijn houden. Zo erg dat ik morfine achtige pijnstillers kreeg... Ik werd hier ontzettend duizelig van en had het gevoel of ik dronken was. Maar de pijn bleef en ging niet weg.

Op  een gegeven moment kon ik al de hele dag niet plassen. Ik kon wel een halfuur zitten maar er kwam geen druk.. Savonds nog steeds niks. En toen we  bij Luca kwamen vertelde mijn man het aan de verpleegkundige van de neo en die heeft meteen de gyn gebeld. Ik kon al vanaf de. Avond er voor niet meer plassen. Mijn blaas deed echt niks.. Ik kreeg dus een katheter. Ze hebben wel 1200 ml uit mijn blaas gehaald! Mijn blaas was zoveel uitgerekt dat de katheter een paar dagen moest blijven zitten. Wat rot een gevoel! En ik bleef met de buikpijn zitten en veel bloed verliezen. Dit is gewoon niet normaal. Maar de gyn schoof het af als een postnatale depressie... Maar van een pnd ga je niet bloeden hoor! Ik was het inmiddels zat na al die fouten die ze hebben gemaakt daar en wilde terug naar het martiniziekenhuis waar ik nu ook opgenomen. Ik trok het gewoon niet meer met de pijn. Ik kan niet meer lopen en slapen van de pijn. Gelukkig nemen ze mij hier wel serieus en geloven ze ook niet dat ik een pnd heb. Ik heb net een echo gehad en de baarmoeder is gewoon nog steeds niet leeg. Ze zijn nu aan het overleggen of ik vanmiddag voor de derde keer geopereerd word. 

Met Luca gaat het niet zo goed. Hij heeft veel tegenslag gehad sinds hij geboren is. Hij heeft een bloedvergiftiging, hersenvliesontsteking, hersenbloeding, te veel hersenvocht in zijn hoofd, infectie, en open ductus. En zijn longen die goed waren, zijn inmiddels beschadigd door de beademing waar hij nu al heel lang aanligt. Ze halen nu iedere dag via een drain in zijn hoofd hersenvocht af en hij is voor de derde keer behandeld met medicatie voor zijn operatie. Morgen weten wij of dit heeft geholpen. Zo niet, dan wordt hij geopereerd. We hebben vrijdag een gesprek gehad met de kinderarts. Ze gaf aan dat zijn situatie nog zorgelijk is. Mocht hij een infectie er bij krijgen dan bestaat nog steeds de kans dat hij hier aan overlijd. Dus wij blijven heeeeeeeel hard duimen dat ons mannetje geen operatie nodig heeft en geen infectie krijgt.. 

ik vind dit echt een hele zware tijd. En heb er ook echt nog veel moeite mee om zwangere vrouwen  of pas bevallen vrouwen met een baby te zien. Ik ben wel oprecht blij voor iedereen, maar vindt het voor mijzelf echt erg confronterend om te zien. Vooral de vrouwen die nu ongeveer even ver zwanger zijn als ik nu zou zijn met hun mooie bolle buikjes.. Ik had er alles boor over gehad om deze zwangerschap te voldragen, maar het heeft niet zo mogen zijn...