Het gaat gewoon niet zo goed met mij. Ik zak te vaak in elkaar door mijn ziekte, verlies te veel bloed en heb te veel harde buiken. Het is op dit moment niet veilig voor mij om thuis te blijven. Vandaag ben ik weer in elkaar gezakt op de trap. Met de baby gaat het gelukkig nog goed. Het is blijkbaar een ventje die tot nu toe wel tegen een stootje kan. Ik heb daar in tegen veel blauwe plekken, een buik op mijn hoofd en een wond op mijn buik die ik al had van de vorige val. Dit was de druppel. Het is niet veilig als ik alleen thuis ben. Ik word dus opgenomen tot het ziekenhuis een veilige oplossing heeft voor mij thuis.
Ik weet dat het beter voor mij en de baby is, maar ow wat vind ik dit naar... Ik wil zo graag bij mijn mannen thuis zijn in mijn vertrouwde omgeving... Ik vind het ook erg moeilijk om te accepteren dat ik die ziekte heb en dat ik daarom bij alles wat ik doe goed moet uitkijken. Dit doe ik vaak nog niet, niet bewust, maar de meeste dingen gaan zo automatisch..
morgenochtend om 9:30 moet ik mij melden op de kraamafdeling. De neuroloog en psycholoog worden ingeschakeld en de maatschappelijke werk gaat hun stinkende best doen om alles voor mij te kunnen regelen thuis zodat ik snel weer bij mijn mannen kan zijn.
Hoe ik mij nu voel... Tja.. Eigenlijk weet ik het niet echt... Verdrietig omdat ik word opgenomen en blij dat ze mij gaan helpen. Ik hoop natuurlijk gewoon op een wonder dat mijn ziekte weg is als ik morgen wakker wordt, maar dat is natuurlijk niet de realiteit...
reacties (0)