Wat een gedoe...

Wat kan een mens zich ellendig voelen zeg... Ik lig nu al sinds maandag weer in het ziekenhuis doordat ik door een val weeën kreeg en bloedingen. Ik hoopte zo dat ik naar huis mocht toen de weeën afgezakt waren. Maar niks was minder waar. 

Op dag 3 in het ziekenhuis ben ik mijn slijmprop verloren. Ze wilden dit natuurlijk goed in de gaten houden wat er zou gebeuren maar het bleef gelukkig rustig. Ook ben ik weer flauwgevallen. Op een gegeven moment kwam er een arts bij mij die zei dat ze mij iets ging vragen wat binnen de 4 muren bleef... Ik dacht al wat gaan we nu weer krijgen... Ze vroeg mij of mijn man ( 1 van de grootste softies die er is ) mij mishandeld of onderdrukt. Mijn mond viel open van verbazing en ondertussen moest ik er ook wel weer om lachen. Ze denken namelijk dat ik niet alleen lichamelijke klachten heb en dat er iets is wat ik niet vertel. 

Dat heeft ze idd ook wel goed gezien.. Ik vertel niet over iedere druppel bloedverlies namelijk en hoe ik mij soms voel. Anders kom ik nooit meer uit her ziekenhuis namelijk.. Dat ik mij niet goed voel, niet goed kan eten ( dus afval ) en flauwval komt door de ziekte die ik heb. Hier kan geen enkele gynaecoloog iets aan doen. Ze begrijpen echter niet wat de ziekte inhoud, wat ik ze eigenlijk ook niet kwalijk kan nemen omdat het bijna niet voorkomt. Maar vraag het dan op zijn minst aan de neurofysioloog waar ik in behandeling ben in notabene hetzelfde ziekenhuis... 

Eten... Ja dat lukt mij niet goed... Niet alleen door die ziekte maar dat heeft ook te maken met stress. Om mij toch voldoende voeding binnen te laten krijgen hebben ze mij min of meer gedwongen om met sondevoeding te beginnen. Dit zag ik echt niet zitten en zei dus ook meteen nee. Totdat ze gingen dreigen met dat ik mijn kind iets aan zou doen en dit ook door gingen geven bij andere zorgverleners/instanties als ik het niet zou doen. Wat een akelige vrouw was die diëtiste zeg. Ik was het er nog niet mee eens omdat ik wel eet. En een sonde associeer ik met iemand die niet eet... Maar goed ik heb uiteindelijk dus Ja gezegd omdat ik niet wil dat ze denken dat ik mijn kind iets aan wil doen. Want dat wil ik natuurlijk absoluut niet.

savonds was het dan zo ver.. De sonde moest erin. Ik was zo zenuwachtig dat ik er misselijk van was... Ik kreeg een kotsbakje en een handdoek om mij heen. De eerste keer ging het meteen fout... Ze bleef ergens achter hangen achter in mijn neus. Ik raakte lichtelijke in paniek en heb het ding eruit getrokken en was er een beetje overstuur van.. De tweede keer ging het wel goed, maar wat een akelig gevoel! Ik moest blijven slikken zodat de slang in mijn maag uitkwam. Dit lukte natuurlijk niet goed en ik deed niks anders dan kokhalzen.. Uiteindelijk zat hij er in. Nu moesten ze er alleen wat maagsap uitzuigen om te kijken of hij wel goed zat maar dat ging niet helemaal goed.. Het was nieuw materiaal en ze wisten nog niet hoe het werkte dus ze moesten toen de gebruiksaanwijzing nog lezen.. Uiteindelijk ik dat goed gekomen. Maar wat voelde ik mij naar zeg! Ik kon niet meer slikken, dus ook niet meer drinken. Mijn neus en keel deden pijn en ik bleef maar kokhalzen. Ik kon die nacht ook niet slapen omdat ik dat slangetje de hele tijd voelde bewegen in mijn keel en dus weer moest kokhalzen. De volgende ochtend had ik een brandend gevoel op mijn neus... Ik was allergisch voor de pleister die de sonde op zijn plek hield. Ik ben ook bekend met een pleisterallergie maar nadat we het eerst op mijn arm hadden getest leek ik wel tegen deze te kunnen.. Niet dus. Dus pleister er maar snel af! Ik voelde mij nog steeds heel ellendig maar gelukkig kreeg ik bezoek die mij heel erg steunden.  

Ik kon echter helemaal niet slikken dus ook niet mijn medicijnen innemen. Op een gegeven moment was ik het zat... Ik heb de sonde eruit gehaald! Ze moesten maar eenendertig manier zoeken. Dit ging niet werken...