De arts kwam vandaag bij mij om te zeggen dat mijn buik rustig was en dat ik naar huis kon... Maar mijn buik was helemaal niet rustig! Dit heb ik ook bij de verpleegkundige aangegeven. Waar ze het dan vandaan haal dat het wel rustig is weet ik ook niet.
Gister werd er nog gezegd dat mijn baarmoederhals wat korter was geworden en maakten ze zich erg zorgen over mijn harde buiken die inmiddels 30 minuten hard bleven. Daarom kwam de arts om 23:30 nog bij mij ( zonder dat ik op de bel had gedrukt of dat ik iets had aangegeven ) omdat hij het echt niet vertrouwde. Hij maakte daarom nog een echo om te kijken of de baarmoederhals niet verder aan het verstrijken was. Dit was gelukkig niet het geval.
En vandaag deden ze of er niks aan de hand was. Ze wilde mij medisch maatschappelijk werk aanbieden om te kijken waar de stress factor nu zit wat dit veroorzaakt. Toen brak ik... ik word dus totaal niet serieus genomen. Ten eerste wilde ik al helemaal niet worden opgenomen. Dan hoor ik ook nog van iedere arts wat anders. De 1 zegt dat ik niet hoef te bellen voor een paar druppels bloedverlies. De ander geeft mij bijna op mn kop en neemt mij meteen op. Dan zegt de 1 dat het ernstig is en de andere doet of het wel mee valt.
Ik ben die onzekerheid zo zat. Ik zei dat ik gewoon niet meer ga bellen als het zo moet. Pas als mijn vliezen zijn gebroken, het bloeden niet stopt of ik om de 3 minuten harde buiken heb. Dan kom ik wel. Maar ik mag van de arts niet voor eigen arts gaan spelen. Echter komt juist de meeste stress van die onzekerheid en tegenstrijdige antwoorden. Zodra ik loop wordt mijn buik hard en blijft hard. Dat is gewoon niet goed, dat snap ik zelf ook wel.. maar goed ze doen net of we achterlijk zijn vind ik.. nu wilden ze mij ineens wel houden. Maar ik heb besloten om naar huis te gaan en te bellen als ik denk dat het mis is.
Ik ben het echt meer dan zat! Ik heb daar lekker een potje lopen janken en gal spugen, heb mijn spullen gepakt en ben naar huis gegaan. Maandag moet ik naar de gynaecoloog en dan gaan we duidelijke afspraken maken over het vervolg van de zwangerschap.
En meiden, ik wacht echt niet te lang hoor. ik was gewoon zo boos op de manier hoe dit gedaan wordt. Ik wacht maandag het gesprek af en hoop dan wat meer duidelijkheid te krijgen. Anders zit ik er toch aan te denken om naar een ander ziekenhuis te gaan..
jeetje wat een gedoe daar... begrijp heel goed dat je hier juist meer stress van krijgt door al die tegenstrijdige reacties en adviezen. hoop dat je maandag wat meer duidelijkheid en rust krijgt als je afspraken hebt kunnen maken. Sterkte en neem je rust!! x
Heel herkenbaar ben met m'n vorige zwangerschap ook opgenomen met weeenactiviteit met 33 weken. Snachts stond de zuster aan m'n bed en die zegt u moet u man bellen, u gaat bevallen. Wat dus helemaal niet geval was. 2 dagen daarna mag ik naar huis en word er gezegd dat ik nix meer mag doen. En 10 min later komt weer dokter en die zegt doe gewoon je ding. Waarop een zuster later weer zegt. Nee! Je moet echt rustig aan doen! Weet precies hoe je je voelt. Vaak trekken ze geen een lijn en daar word je als patiënt er onzeker van. Luister naar je gevoel en als je niet vertrouw bellen! Want uiteindelijk ben je maar een nummer.. En maakt het hun uiteindelijk weinig uit...zo zie ik het..
Jeetje.welke gynaecologen had je? Martini was je toch? Vraag anders.dr.v.Loon.echt een topkerel.Hadden wij ook na die placenta praevia.Zeer ervaren en neemt je heel serieus
Wat let je om naar een ander ziekenhuis te gaan? Gewoon doen hoor, het is jouw lijf en jouw zwangerschap! Ik herken je verhaal wel een beetje van mijn 1e zwangerschap. Zoveel gyn's zoveel meningen. Helemaal gek werd ik ervan. De een vond dat ik wel naar huis kon, de ander vond van niet. De een vond nog een poging inleiden, de ander vond van niet. Van de een absolute bedrust, van de ander mocht ik rustig met mijn bezoek in het zonnetje voor het ziekenhuis een ijsje gaan eten....brrrrr....niet prettig!! Ik begreep van de verpleging dat ik onderhand vast punt van discussie was geworden tijdens de overleggen. Maar daar schoot ik niet zoveel mee op.... Nou meis: doe heel rustig aan laat het ff zakken de emoties zodat je maandag een fijn gesprek kan hebben.....
Wat frustrerend is dit zeg! Het lijkt wel of ze niet naar je luisteren. Idd even het gesprek afwachten en als ze dan geen gehoor geven dan zou ik ook overstappen (en klacht indienen want dit kan echt niet). Succes!
reacties (0)