Een blogje vanuit het ziekenhuis

Hallo dames,

Ik lig nog in het ziekenhuis. en alhoewel ik heel graag naar huis wil naar mijn gezinnetje, weet ik dat dat misschien niet de beste keus zou zijn. Thuis doe ik gewoon te veel ook al doe ik rustig aan. Hierdoor blijven de bloedingen en pijnlijke harde buiken komen. Nu ik plat lig in het ziekenhuis zijn de bloedingen bijna weg maar de pijnlijke harde buiken nog steeds niet.
Ik mag ook pas naar huis wanneer mijn buik helemaal rustig is. En dan moet ik alsnog heel rustig aan doen. Of in ieder geval proberen rustig aan te doen.

De kids zijn nu lekker bij opa dus mijn man heeft nu even de tijd om de muren van de kinderkamers een nieuw kleurtje te geven. Gisteren kwam mijn vader met de kids bij mij. Ow wat mis ik ze dan verschrikkelijk zeg! Toen ze weggingen riep mijn oudste zoontje heel hard: nee mama mee, naar mama toe! Verschrikkelijk om ze zo weg te zien gaan.. Die arme jongen snapt er helemaal niks van. Mijn hart brak gewoon. De jongste heeft er gelukkig nog niet zoveel besef van dat mama in het ziekenhuis ligt. En misschien is hij het ziekenhuis ook al zo gewend na 10(!) opnames, dat hij het al gewoon vindt..

Nu de dagen aftellen tot de uk in mijn buik een levensvatbaar termijn heeft bereikt.

Als ik nieuws heb schrijf ik weer een nieuwe blog!