21-22 mei 2013

Nog 1 dag te gaan naar de dag waarop ik uitgerekend zou zijn van onze derde spruit. Een spruit die in mijn gedachte een meisje zou zijn, 3 van die kletsende, kattige maar o zo schattige meiden. Elke avond als ik Floore in het donker de fles gaf op haar kamer (dat wil ze nog steeds, al bijna 2,5 jaar…heerlijk, hoezee :-)), dan fantaseerde ik hoe het zou zijn, over de leuke dingen, maar ook de onpraktische dingen en vraagstukken. En verweven door deze gedachten zat altijd een onbehaaglijk gevoel dat er iets niet klopte. Het gaf een onrealistisch gevoel van zwanger zijn. En dat bleek ook zo te zijn.

De rest van het verhaal kennen jullie, incl. curretage en de beslissing om het hierbij te laten.

Verstandelijk is het ok, gevoelsmatig ook vaak. Maar er zijn momenten, dagen dat het verdriet geeft, een immens verdriet. En dat verdriet is vanaf april regelmatig aanwezig, een soort ‘run’ naar de uitgerekende datum vanaf de week dat ik met verlof zou zijn gegaan. Er zijn niet veel mensen die er bij stil staan dat ik nu zou zijn uitgerekend. Logisch ook, want ook ik vergeet dat bij anderen, hoe betrokken je ook kunt zijn. Maar toch zou het fijn zijn en is fijn als mensen er naar vragen. Zo kreeg ik een kaartje van het reclamebureau waarmee ik samenwerk, meiden die ik op de dagen dat ik werk, minimaal 5x per dag spreek. Onverwacht en met een korte en krachtige tekst dat ze 22 mei niet zijn vergeten en dat ze aan me denken. Jemig, er kwamen echt oertranen in me naar boven, zo’n oerverdriet. En een half uur later is het weer over, het was kort en heftig, heel gek. Tot ik een berichtje krijg van een vriendin die vraagt hoe het met me gaat. Alweer die tranen. Ik moet er wel bij zeggen dat die momenten niet dagelijks zijn. J. is hartstikke lief, want ook al deelt hij niet die verdrietige gevoelens met mij, hij vindt het heel erg om mij verdrietig te zien, knuffelt me extra vaak, slaat zijn grote armen om me heen en beschermt me en vraagt of het zou helpen als we een kaarsje gaan branden, mijn grote lieffie.

Zou ik er anders in hebben gestaan als dit gebeurd was voor de 1e of tussen de 1e en de 2e? Misschien wel, misschien niet. Ik weet wel dat ik een miskraam niet meer onderschat, voor zover ik dat al zou hebben gedaan.

Wat dit voor mijn gevoel anders maakt, is dat het hierbij stopt terwijl we er voor de 1e of tussen de 1e en de 2e extra voor waren gegaan om weer zwanger te worden. En wij hebben er juist voor gekozen om het bij 2 te laten en niet meer te proberen. We sluiten dus iets af in plaats van ervoor te gaan en dat is wat het anders maakt. Het had zo anders kunnen zijn. We zouden een gezin hebben gevormd met die 3 gewenste kinderen, een lekker chaotisch en gek gezin. En weer 9 maanden zwanger, zo heerlijk zwanger, o wat vond ik dat geweldig. Ook het vertellen van het goede nieuws, de voorbereidingen, alles is heerlijk aan zwanger zijn. En dat komt niet meer, ik zal niet weten hoe het geweest had kunnen zijn vanaf morgen. Het is een vreemd idee dat ik nu waarschijnlijk al thuis was geweest (na de keizersnede bij 39 weken) met zo’n klein, heerlijk frummeltje, dat ik moeder van 3 kinderen geweest zou zijn, dat Frederieke en Floore een broertje/zusje zouden hebben gehad, dat alles in het teken stond van nieuw leven, kraamverzorgster, gebroken nachten, borstvoeding, chaos, krakkemikkigheid, heerlijke zoete babygeuren enz. Dat is raar en tegelijkertijd ‘ok’.

Ik zal blij zijn als het morgen is en er geen datum meer is om voorbij te gaan, alsof het ruimte geeft. Alsof je door 2 openstaande ramen naar buiten springt en je de toekomst tegemoet vliegt (heb een scene uit een K3 dvd op mijn netvlies :-)). Het is niet dat we nu stil staan of niet genieten. Ik ben ongelofelijk gelukkig met en dankbaar voor die 2 heerlijke meiden van ons, voel me ook zeker niet incompleet en koester de voordelen van 2 kinderen die al wat groter zijn. Gelukkig maar.

Het is goed zo, we gaan fijn door, koesteren wat we allemaal hebben. Op een onverwacht moment komen de tranen wel weer. Die momenten mogen er ook zijn.

Ps. En toch lees ik graag alle verhalen van de meiden die nu uitgerekend zijn of die (net of al wat langer) zwanger zijn. Daar kan ik echt van genieten.