Flash back

Morgen is onze kleine knorrie al 4 weken jong! Ik moest een icoontje uitzoeken bij deze blog en kon er eigenlijk geen goede bij vinden. Toen heb ik maar een touwtje springende uitgezocht...eentje die maar door blijft gaan en door blijft gaan. Zo voel ik me ook. Alsof de tijd voorbij vliegt en je alleen maar door gaat. Ik voel een soort van weemoed, een beetje verdrietig. Ik heb geen grip op de tijd, ik kan 'm niet stoppen en o wat zou ik dat toch graag willen.

Die eerste dagen in het ziekenhuis, die eerste week...zo bijzonder en zo warm. Ontzettend veel lieve kaarten, berichtjes, aandacht, mensen die voor je zorgen. En voor je het weet zijn de versieringen weer uit het huis, gaat het bord dat in de tuin staat (morgen) weg, krijg je geen kaartjes meer, is het 'ritme' van alledag weer erin geslopen...kortom: de wereld gaat door, het leven gaat door terwijl ik nog niet helemaal mee kan komen. Ons kleine meisje groeit goed, schonk ons vandaag een eerste half-per ongeluk-maar-toch-ook-wel-weer-echt-bedoeld lachje en is een verrijking van ons leven! Het 'nieuwe', verwonderlijke is er vanaf en dat is logisch, maar o wat kan ik daar weemoedig van worden. Jeffrey is weer aan het werk, ik moet Fred 'hanteren' (wat steeds beter lukt)...het gaat door. Gisteren hebben we voor het eerst een fles gegeven (kunstvoeding zeg maar) en de nachtvoedig ook (ze wilde de borst opeens niet meer). Vanmorgen moest ik eerst kolven, ze stonden op springen! Ze heeft echter wel lekker gedronken aan de borst. Toen kwam er visite en vond ik het makkelijker een fles te geven. Zo gezegd zo gedaan, maar mijn borsten prikken weer behoorlijk. En nu kom ik op het punt dat ik, na weken een haat-liefde relatie met borstvoeding gehad te hebben en gisteren nog besluitend om over te stappen, ik toch eigenlijk nog wel door wil gaan met borstvoeding. Hoe bedoel je 'niet los kunnen laten'?!? Het 'probleem' is alleen dat ze nu ligt te slapen en ik haar er niet voor wakker wil maken. En waarom wil ik overstappen? Allereerst omdat ze zó'n ontzettende last van krampjes heeft. Was ze toen ze 1 week oud was alleen nog maar 's avonds onrustig, nu is ze dat bijna de hele dag. Niet echt de hele dag, maar er gaat geen periode tussen 2 voedingen voorbij dat ze niet onrustig is en geen krampjes heeft. Waarom doet de natuur die kleine lieverdjes dit aan?? Zó extreem zielig!! Ze poept ook bijna niet en als ze poept is het dun en zit ze er meestal helemaal onder. Vrijdag ben ik naar de osteopaat geweest en wordt ze de komende weken behandeld. Ze vond het heerlijk!! Ik ben erg benieuwd! In een paar weken tijd is haar leventje wat zo zorgeloos was en waarin ze voornamelijk sliep, omgeturnd in een leventje van een babietje met krampjes. En dat kan ik moeilijk verkroppen (voor haar dan he!). Ik heb haar gisteren huilend lopen wiegen in huis en ik kon níets voor haar doen. Ik denk niet dat de flesvoeding uitkomst gaat bieden, maar ik berust er maar in dat bijna iedere baby er last van heeft en het vanzelf weer overgaat. Ook maak ik me dan wel eens zorgen of er niets met haar aan de hand is en of het wel goed met haar gaat. Maar als ik goed terug denk en luister naar anderen, dan weet ik dat Fred het ook had en veel andere kinderen ook. Maar toch...een tweede kind maakt je ook weer onzeker (:-)). En dan ten tweede omdat borstvoeding toch ook heel erg intensief is en je wordt geleefd. Er zijn er velen die borstvoeding juist mooi vinden, maar ik niet echt.

Op momenten dat ze nergens last van heeft en wakker is, kijkt ze onderzoekend de wereld in. Dit doet ze eigenlijk al vanaf dag 1. Mooi om te zien! Ze mept tegen haar Nijntjes aan in de box, kijkt vol verwondering naar het mobiel met Pooh beer en begint al een beetje te 'brabbelen'. Hoe makkelijk je haar de eerste week/anderhalve week in haar wiegje legde waarin ze lekker sliep, des te meer behoefte heeft ze nu om bij mama/papa/beneden te zijn. Als ze al een uurtje in de wieg heeft geslapen, dan wordt ze daarna wel wakker om te gaan huilen en te willen worden gehaald. In het kader van 'ik wil mijn kind niet 'verpesten'' laat ik haar wel eens even huilen, maar ze stopt dan niet zelf. Conclusie: ik haal haar eruit en ze is weer rustig. Zou ik ook zijn. En ach, denk ik dan, je bent nog niet eens 4 weken en je hoeft het niet allemaal perfect te doen. Natuurlijk heb je behoefte aan warmte en aandacht. Wie heeft dat nou niet? Als ik haar dan daarna in de box leg, slaapt ze lekker verder....is ook geen nieuw verhaal als ik de maand voor maand lees :-).

Ik begrijp meiden heel goed die tóch weer graag een babietje willen....dat kleine, prille, fijne, nieuwe...Hier komt geen nr. 3, daar zijn we het allebei over eens, maar o, wat zou ik het nog graag 10 keer willen meemaken! Daarom voel ik ook een beetje nostalgie, weemoed...alles wat ik nu beleef, is voor de laatste keer en ik zou het zó graag willen vasthouden. En dat kan niet. Ik kan echter ook niet idyllisch op de bank gaan zitten en alles over me heen laten komen, alles lekker luchtig kunnen beleven...nee, daar ben ik teveel control freak voor. Bovendien heb ik er al één rond huppelen. En daarnaast gaat het ritme van alledag door, voedingen die gegeven moeten worden. Al met al gaan dingen hier met een lach, maar zeker ook met een aantal tranen. Wanneer gaan die zwangerschapshormonen nou weg haha! Het slaapgebrek doet er ook geen goed aan...ik had al een tekort opgebouwd in mijn zwangerschap door de zwangerschap zelf, maar zeker ook door het klussen en eeuwig bezig zijn hier in huis, maar nu na 4 weken gebroken nachten van een paar uur slaap, loop ik soms tegen de muur. En een uur later zie ik de zon weer schijnen en kan ik het weer aan. Het is en blijft een achtbaan van emoties.

Donderdag heb ik de nacontrole bij die fijne man die ook nog eens met pensioen gaat. Ook al zo'n 'afsluiter'. Lichamelijk gaat het fantastisch! De wond is héél mooi, eigenlijk voel ik er helemaal niets meer van, ik rijd al weer ruim 2 weken auto, kortom: dat zit heel erg mee. Ook ben ik 11kg afgevallen en dat terwijl ik tijdens mijn zwangerschap ook niet ben aangekomen. Ook dat gaat goed dus. Binnenkort wel weer prikken voor mijn schildklierwaardes en dan zal de medicatie echt weer omlaag gaan.

Een blogje van weemoed kun je volgens mij wel zeggen. En waar die ommeslag heeft plaatsgevonden? Geen flauw idee. Het lijkt wel alsof er een gat zit tussen de eerste week en de periode erna. Wie heeft die schakelaar omgezet? Ik niet. Als ik terugdenk aan de eerste weken dat het zo wit was buiten, lijkt dat een andere wereld een andere tijd geweest te zijn.

Ik zal mijn ritme wel weer vinden. Het gaat iedere dag een beetje beter. Als ik anderen moet geloven kan het ook niet 1, 2, 3 en daarin moet ik dan maar berusten en dingen over me heen laten komen. Maar o wat is dat moeilijk. Vandaag was er een vriendin met 3 kinderen die er bewust voor gekozen heeft een aantal jaar niet te werken en thuis te blijven. Ik kan maar 1 ding zeggen: RESPECT!!

De komende 2 maanden heb ik nog verlof en ik ben absoluut voornemend te gaan genieten. De tijd gaat al zo snel en you'd better enjoy it! En ik ga ervoor dat het me gaat lukken!

Ps. Fred had een zuignapje waaraan een kussentje is bevestigd, tegen haar borstje gezet en gezegd: Ik ga ook kolven mama. Zooo lief!

Ps. Jeffrey heeft net quality time gehad: hij heeft zijn auto gewassen en vond het heerlijk!

Ps. Gisteren had ik een idyllisch momentje: ik had met Fred bloemen gehaald bij de bloemenboer (tulpen, altijd leuk!), we kwamen thuis. Fred ging lief spelen, Floore lag te slapen, Jeffrey was bezig met de sneeuwresten in de tuin weg te spuiten en ik zette de bloemen in vasen. Ondertussen scheen het zonnetje het huis in. Heel fijn!

Ps. Op flesvoeding slaapt ze wel langer...het is al 4,5 uur geleden!

Ps. De vk belde net (En dat op zondag..:-)). Ze bellen altijd nog even 2 weken na het laatste bezoek. Het was zo'n fijn gesprek. Zij gaat de praktijk verlaten en 't is zo'n schat. Dus we hadden het over afscheid nemen. En dat is het ook. Elke dag neem je weer een beetje afscheid van iets wat voorbij is gegaan. Maar iedere dag verwelkom je ook weer iets nieuws en dat is het mooie ervan. Ik ga proberen te genieten van alle dingen...ook van de mindere, want het gaat al zo snel.

Ps. Ik vroeg Fred een pakje drinken voor me te halen, een keer datik aan het kolven was. Toen had ze heel lief 2 pakjes gehaald, in een houder gedaan, de rietjes uit het plasticje en erin geprikt: voor jou en voor mij mama. Lief he!!

Ps. Ik zou ze allebei wel willen opvreten!!