En de wereld verwelkomde Floore!

En de wereld verwelkomde Floore!

Op maandag 13 december was het zo ver (13…wat een rare datum…aldus mijn oma…;-), maar wat vond en vind ik het een pracht datum…op deze dag zoveel jaar geleden stond Jeffrey met zijn tas voor de deur met de vraag of hij bij me mocht komen wonen…daarnaast vind ik 13 juist een lekkere aparte datum!)! Na een nacht niet geslapen te hebben (geen minuut zelfs…ik ben er maar gewoon uit gegaan…had nog zoveel op mijn lijstje staan om te doen, gaf wel een lekker gevoel om alles af te kunnen strepen), kwamen om 07.15 uur mijn schoonouders om op Frederieke te passen. Ik heb haar die avond ervoor zo bewust gedag gezegd, de dag erna zou immers voor haar ook haar leven veranderen. Ze werd die ochtend niet wakker, wat eigenlijk ook maar goed was…haar dag begon ‘normaal’.

Om 08.00 uur waren we in het ziekenhuis. Ik had gelukkig (op verzoek) het bed aan het raam naast het badje en aankleedkussen gekregen (lekker ‘veel’ ruimte). Op mijn gemak heb ik alles uitgepakt. Het voelde allemaal rustiger dan toen met Fred, bekend terrein. De tijd ging langzaam, maar om 09.45 uur kwamen ze me vertellen dat ik binnen korte tijd naar de OK werd gereden en moest ik mijn OK pak aan. Toen begon de ontroering (ook weer als ik dit schrijf…zie je wel…ik ben écht labiel haha). De vrouw tegenover mij was een paar dagen daarvoor bevallen en heeft me wel 5x succes gewenst. Had ik ook wel even nodig. De hele zwangerschap had ik niet opgezien tegen de bevalling, het was immers een verlossing, maar de zenuwen gierden door mijn lichaam. Bang voor de pijn, bang voor weet ik veel wat allemaal (ik kan het nog steeds niet benoemen). Er gingen 2 verpleegkundigen mee die ik niet kende en die ik daarna ook niet meer zou zien. In de wachtkamer voor de OK kreeg ik warme dekens (ik kreeg geen extra van die muts daar…koud dat ik het had!) en een infuus. God, wat deed dat laatste pijn zeg. Wat een mietje ben ik hè ;-). Na een tijd gewacht te hebben, was het zover. Jeffrey en Kimberley (1 van die verpleegkundigen, eentje die in opleiding was) gingen zich ook omkleden (ik geinde nog dat hij maar geen piepshow moest geven ;-)) en ik werd door de lange gang gereden met allemaal OK’s alwaar we er één rechts ingingen. Dokter Berger was in de wachtruimte al even komen kijken (mooie man!) en stond samen met een paar Chirurgie assistentes in de OK. In de wachtruimte overigens vroeg 1 van die verpleegkundigen door wie ik geopereerd zou worden. Toen ik vertelde door wie, zei ze: “O, dan ben je wel een VIP als hij het doet.”. Ik voelde me op de één of andere manier trots en vereerd.

In de OK stond weer een heel team klaar. Niet zo voltallig als de vorige keer, maar wel weer een heel aantal. Iedereen stelt zich voor en begint een praatje (hoe bedoel je afleiding haha). De ruggenprik was vrij snel gezet (dankzij de yoga kon ik me goed ontspannen) en trad gauw in werking (je voeten worden gauw warm wat echt heel fijn was!). De katether werd ingebracht (ik kon het goed zien in de spiegel in het plafond). Wat een eind zeg! Iedereen was heel begripvol en alles was van te voren goed doorsproken (Berger had idd mijn brief gekregen zei hij in de wachtkamer). De assistent anesthesist was een Belg. Ik was nog steeds heel zenuwachtig, kort ademig, onrustig, benauwd en bedrukkend. Het infuus deed écht pijn, zeker toen ze er ik weet niet wat voor vloeistof inspoten). Ik lag niet lekker (wat zijn die OK bedden toch hard…bovendien lig je nog op een plank die ze er schuin op leggen, zodat je een beetje schuin lig…waarom dat is weet ik niet, ik weet wel dat ik waarschijnlijk daaraan een mega blaar te danken heb). Je ligt met allebei je armen op een soort ‘leggers’ waaraan je vast zit. Alles wordt constant gemeten en nagekeken wat natuurlijk goed is). Gelukkig ging dat gevoel na een minuut of 5 à 10 over en kon ik me ontspannen. Ondertussen heb ik alles gevolgd wat ze deden (via de spiegel…ik moest er wel iets voor schuin gaan liggen met mijn hoofd, maar wat prachtig zeg!). Je ziet gewoon letterlijk hoe ze je open snijden, je kunt er totaal geen wijs uit (het schijnen 7 lagen te zijn, maar je ziet het zelf als één massa), maar interessant is het zeker. Op een gegeven moment zetten ze er een soort klem op zodat het open bleef staan en gingen ze het met 2 handen open’scheuren’ met als reden dat dat beter heelt dan een wond die met een mes wordt gemaakt). Was best raar om te zien. Jeffrey zat naast me, ook een enorme geruststelling. En wat ging het snel. Na 10 minuten (nadat ik rustig was) werd verteld dat ze binnen een minuut geboren ging worden. Als ik dit zo opschrijf, lijkt het wel weer een film! Ook zeiden ze dat ik het duwen wel eens onprettig zou kunnen vinden, maar juist omdat ik het allemaal bekeek in de spiegel, leek het alsof het niet over mijn eigen lichaam ging en vind je het niet onprettig. Na een paar keer duwen en handen die in mijn buik verdwenen, was ze daar: Onze kleine lieve, mooie Floore!!

Ze huilde gelijk en werd gelijk met ‘smeer’ en al tegen mijn mond gedrukt en er werd gezegd dat ik haar moest zoenen. Dus deed ik dat. Daarna werd ze gelijk meegenomen naar de ruimte ernaast (wat ik kon zien) om de tests uit te voeren. Ze schreeuwde er lustig op los…een goed teken J. Alle test doorstond ze prima en ze kreeg een Apgarscore van 9 en 10. Zo fijn!! Op het moment dat ze weg werd gehaald, hyperde ik vol vreugde (kleine herhaling van toen bij Friekie J) en was ik ook deze keer weer helemaal onder de indruk. Na de tests werd ze bij mij gelegd en konden we even met z’n 3en zijn. Wat prachtig, wat heerlijk!!! Jeffrey glom ook helemaal van trots…die momenten van intens geluk zijn de meest mooie momenten van je leven denk ik. Floore in onze armen, gezond en wel….opeens een écht kind in je armen. De laatste zwangerschap in mijn leven was ten einde. Na 5 minuten was het tijd voor Jeffrey en Floore om naar beneden te gaan. Iedereen vond de namen Floore Madelein erg mooi (wat je als ouders op dat moment nóg trotser maakt haha). Voor dokter Berger en zijn mensen was het tijd om te gaan hechten. Ze hebben er echt een precisie werkje van gemaakt…regelmatig vertelde hij wat hij tegenkwam (best wel wat littekenweefsel en stug bindweefsel) en overlegden ze hoe ze gingen hechten. Met als resultaat een mooi litteken! Ik was erg stil, moest het even allemaal laten bezinken. Ik kreeg 2 foto’s op mijn borst op een omgekeerd operatiebakje gezet waardoor ik toch naar Floore kon kijken. Hetzij op afstand J. Dokter Berger gaat in januari met pensioen, maar die man heeft een levenslange indruk op mij gemaakt. Ik ben hem voor eeuwig dankbaar! We hebben nog wat gekletst (dat hij in Afrika, Amsterdam, Utrecht en vnl. in Breda heeft gewerkt), maar dat was het dan ook wel. Ik heb ze allemaal een hand gegeven en bedankt voor alles. Toen mijn buik gehecht was, was het tijd om naar de verkoeverkamer te gaan (hechten duurt ongeveer 40 minuten).

In de verkoeverkamer waren ze allemaal zo lief voor me. Een soort liefheid die je in de rest van je leven niet meer tegenkomt. Hoeft ook niet, want dit was de laatste keer dat ik bevallen ben, maar wel één om te koesteren. Iedereen komt bij je, zorgt voor je, vraagt hoe het met je gaat, is oprecht geïnteresseerd. Alles staat op dat moment en de komende dagen in het teken van jou en je kind en die zorg en warmte is echt uniek. Je krijgt ook ene ballon aan je bed geknoopt. Voor hun waarschijnlijk een standaard iets, voor jou een heel leuk iets. Na een klein half uurtje kon ik mijn benen al weer goed bewegen (wat bij Fred absoluut niet het geval was) en belden ze al naar de kraamafdeling dat ik eraan zou komen.

En toen werd ik binnengereden en zaten Jeffrey en Floore daar (als ik het me tenminste goed herinner) en werden we herenigd. Wat was ze klein en prachtig! Ook de eerste uren lijken me nu ik eraan terugdenk een beetje vaag. Volgens mij heb ik haar heerlijk in mijn armen gehad (dat weet ik wel zeker). Helaas hadden ze haar al aangekleed…ik had haar graag bloot tegen bloot gehad. Er was me verteld dat ze dat vaak niet deden ivm verlies van lichaamstemperatuur, maar Kimberley zei dat het wel kon en zou het regelen…helaas niet dus. Die enorm zoete geur van Friekie heb ik bij Floore niet geroken. Wel heb ik haar helemaal besnuffeld en gezoend. Mijn meisje, mijn vlees en bloed, mijn kleine lieve Floore. En was was ze klein…ze was een stuk fijner dan haar zus, een smaller hoofdje, minder haar, maar dezelfde ogen (felle ogen!) en dezelfde ‘kikker’houding (armen wijd naar de zijkanten, vingers gespreid). Ze woog 3030 gram en was 51cm lang. Lang en slank dus. Wat een gelijkenis, maar tegelijkertijd wat een eigen meisje. Ze werd overigens om 11.12 uur op de wereld gezet (er werd volop gepraat door het OK personeel of het 11.11 uur zou worden).

We lagen alleen op de zaal (het bleek dat er op de hele afdeling maar 7 vrouwen lagen), wat eigenlijk wel lekker rustig was op dat moment. Zo hebben we een paar uur gezeten. Ik kreeg regelmatig nieuwe pijnstilling, werd gecontroleerd, we verwonderden ons over ons kleine lieve nieuwe wonder, we kregen eten en drinken, we stuurden sms’jes (toch wel heeeel leuk hoor, deze ‘moderne’ tijd) en zo ging de tijd door. Tot het 15.30 uur was en Frederieke haar grote zus kwam bewonderen. Als ik daaraan terugdenk, aan het moment waarop het duidelijk was dat we voor altijd met zijn vieren zullen zijn en we 2 meien hebben, krijg ik weer tranen in mijn ogen. Frederieke kwam heel voorzichtig, maar tegelijkertijd ook ‘gejaagd’ binnen met een grote Hello Kitty ballon (had ik gevraagd aan mijn schoonouders, dan kon ze die aan haar kleine zus geven, maar dat was helemaal niet haar bedoeling, ze wilde ‘m zelf houden haha). Ze heeft haar geaaid, ik kreeg een kus en ze nam de hele situatie eens goed in zich op. Toen was het tijd voor kadootjes. Ze had 2 tekeningen voor haar zusje gemaakt, mijn schoonouders hadden de eerste kaarten meegenomen, een Nijntje pakje, een doos (beruchte) bonbons (ook bij de geboorte van Friekie…..zo lekker, zo’n heerlijke herinnering) en volgens mij nog wat, maar dat ben ik vergeten. Frederieke had het snel gezien (ja, ze wilde wel op haar zusjes hoofd duwen, maar dat vond ik dan weer niet goed haha) en wilde naar de kinderspeeltuin op de kinderpoli (daar waren we die vrijdag ervoor geweest, om haar even te laten zien waar mama naar toe ging). Dus opa kon weer mee J. Trotse oma wilde haar natuurlijk wel vasthouden. Ook mijn ouders kwam kort daarna (waren weer verkeerd gereden…) en nadat we gepraat hadden, ontkurkten we de Asti en smeerde mijn vader de toastjes met filet (wel die van de slager…heerlijk!!) en deed er uitjes en mayo op (fijn die uitjes…ik durfde de nachtzuster niet recht aan te spreken haha). En wat waren ze lekker!!! Ook de bubbels smaakten naar meer! Ik heb 1,5 glas op en die kwamen goed aan (vind je het gek na 9 maanden geen druppel, nog vrijwel nuchter van de OK en alle pijnstilling). Maar wat een feest! Ook Emmy en Tim kwamen nog even langs en later ook Perry om de sleutels van Emmy te brengen die de deur van haar auto met sleutels erin had dichtgegooid haha. Dat was dus wel even gezellig!

Ik voelde me de koning te rijk! Wat een rijkdom!

Toen iedereen weer weg was, heb ik gegeten (heeeerlijk, ik vind ziekenhuis eten altijd lekker…vooral de aardappelpuree) en volgens mij heeft Jeffrey wat gehaald. ’s Avonds kwam Lizet nog even langs en dat was het eigenlijk wel.

De sms’jes stroomden binnen, Jeffrey mailde wat foto’s naar mijn collega’s (die daarop natuurlijk gelijk reageerden) en later heeft hij ook met een dongel internet gefixed wat natuurlijk erg leuk was.

Die avond prees ik me zo gelukkig….een operatie die goed gegaan was, een prachtige gezonde dochter, veel lieve berichten, een lieve kerel én een super lieve grote dochter…wat een rijkdom (ik val in herhaling, maar toch!)! Het voelde en voelt alsof we compleet zijn. Jeffrey bleef tot bijna 21.00 uur. Het leek wel alsof hij ook niet wegwilde, maar we vonden het belangrijk dat Frederieke papa nog zou zien en dat hij haar op bed kon leggen.

De eerste nacht was echt een nacht uit een boekje. Het voelt zo intiem, die sfeer in het ziekenhuis, al die nieuwe indrukken van Floore, je lichaam wat het huisje is geweest van je spruit en waar ik zo dankbaar voor was, iedereen die voor je zorgt. Floore was heel rustig, heel tevreden. Een super lief meisje. Ik heb even geslapen, niet veel, maar de adrenaline helpt je erdoor heen.

En dan is het ochtend…de eerste ochtend van de rest van je leven. Zo voelde het. Ze komen je vaak controleren, medicijnen geven enz. en de katether mocht eruit. Dit hield ook in dat ik zelf naar de wc moest. De pijn en het ongemak waren stukken minder dan bij Frederieke (wat ik toendertijd al draaglijk vond) en wat was het fijn om weer lekker te kunnen plassen! Die dag had ik Linda als verpleegster. Een erg leuke vrouw. Eentje met ervaring. Ze zorgde erg goed voor me. Ook kwam de ‘dokter’ langs…een arts assistent wiens moeder ik had kunnen zijn haha. En de verhalen die hij ophing: Uw katether is eruit (nee, jongen, hij hangt er nog aan, kijk maar, hij zit helemaal vol) enz. Man o man o man. Ach, ze moeten het allemaal leren. Die dag kwam er helaas niemand. Er belden een paar mensen af ivm verkoudheid (waarvoor dank), maar het was toch eigenlijk niet leuk dat er niemand kwam. Jeffrey was er natuurlijk gelukkig wel, samen met Frederieke die die dag gewoon thuis was. Opa en oma waren thuis nog het lijstje aan het afwerken (laatste klusjes, strijk enz. de schatten!). ’s Avonds ging zij bij de andere opa en oma slapen, voor haar ging de regelmaat gewoon door. In het ziekenhuis was ze wel ‘vervelender’ dan anders…pieperiger, hard praten, wilder zijn, opstandiger en dingen uitproberen. Niet zo verwonderlijk natuurlijk.

Die middag kwam er iemand tegenover mij liggen…Stasia met zoontje Lex. Een hele lieve meid die vol zat met indrukken en ervaringen van de bevalling. Zo voelde ze zich schuldig en dacht dat ze het niet goed had gedaan omdat het een vacuümbevalling was geworden. De schat. Ze bleek een heel lief en warm iemand te zijn.

Ik ben van mening dat degenen met wie je de dagen in het ziekenhuis deelt, van onschatbare waarde zijn (mits het klikt natuurlijk) en onvergetelijk. Ook al zou je ze nooit meer zien. Je maakt elkaar mee in de meest basale omstandigheden, ‘down the drain’, zo dicht bij de oorsprong. Die nacht hebben we echt hele gesprekken gevoerd…vooral over carpaccio en wijntjes J. We spraken af dat we donderdag, als we allebei thuis zouden zijn, carpaccio zouden eten en wijntjes zouden drinken. Ik heb haar nog niet gevraagd of ze het ook daadwerkelijk heeft gedaan, maar dat ga ik zeker nog doen. Het mooie was dat als je niets wilde zeggen, je ook niets hoefde te zeggen. Zo fijn.

Die avond zeiden ze dat ik de volgende dag naar huis zou mogen als ik dat zou willen. 48 uur na de keizersnede! Dat heb ik niet gedaan, omdat daar de hele planning niet op was afgestemd (Jeffrey moest werken, Frederieke was er niet, de kraamhulp kwam pas donderdag en ik zag het gewoon nog niet zitten).

Floore deed het ondertussen prima. Ik ben die ochtend (dinsdagochtend) begonnen met kolven (aanleggen leverde niet veel op volgens mij) en kolfde gelijk al 30ml wat voor een eerste keer echt geweldig is. We zijn haar blijven aanleggen (Linda had een engelengeduld) en ondertussen gaven we haar finger feeding. Wéér dat kolfapparaat, hoera (duhuh)!

Floore besloot dat ze niet meer 24 uur per dag rustig wilde zijn en was vooral die 2 nachten die volgden erg onrustig. Ze wilde alleen maar bij mij liggen (is niet zo gek ook he…zit je 9 maanden bij mama, word je eruit gehaald en zomaar alleen in een bed gelegd), met mijn vinger in haar mond. En knorren dat ze deed. Onze Knorrie! We noemden haar ook ‘spreeuwtje’, vanwege haar felle ogen en haar mondje wat wijd open ging voor eten.

Woensdag was een gezelligere dag. Mijn ouders kwamen langs met Frederieke en Carolina was er met Nicolette. De bonbons waren overigens die avond ervoor al meester gemaakt…10 bonbons achter elkaar…en de rest daarna…heerlijk haha. ’s Avonds kwam Ron, ook heel lief. Die avond kwam er nog een vrouw bij ons liggen: Anne-Marie. Het leek wel alsof de halve wereld bij hun langs kwam (en dat op de late avond). Zat ik daar telkens met het gordijn dicht om te kolven…

Die avond maakte ik me klaar om donderdagochtend naar huis te gaan. Ik was eigenlijk al weer ‘goed’ mobiel en heb alles ingepakt. Na weer een onrustige nacht, brak de ochtend aan. Die ochtend was Floore best wel geel en wilden ze voor de zekerheid toch nog bloed prikken (arm meisje, het brak mijn hart, zat ik daar te huilen) én ontdekte ik dat ik een koortslip had. Wat een onzekerheid en wat een tranen. De kinderarts-assistent kwam langs en stelde me gerust: Floore kreeg door mijn melk antistoffen binnen en als ik me bovendien goed aan de hygiëne hield, dan zou er niets aan de hand zijn. De bilirubine uitslag (geel zien) viel ook nog binnen de grenzen en ik mocht naar huis. Jeffrey was nogal gejaagd (had teveel bagage, Friekie kostte behoorlijk wat energie) en ik was boos: het was onze thuiskomst en hij mocht zichzelf wel even normaal gedragen en niet zomaar uit het veld laten slaan.

En daar gingen we het ziekenhuis uit…de wereld in, de toekomst tegemoet. De rit naar huis viel 500% mee t.o.v. de vorige keer. Thuis hingen de slingers, de kaarten, stond natuurlijk de Kerstboom (echt, als je bevalt voor Kerst lijkt het totaal geen Kerst meer te zijn), het bord in de tuin (zo leuk!) en waren we opeens echt met zijn vieren. Floore sliep nog lekker door in haar maxi cosi en Frederieke ging ook haar gang. Ik was er weer.