Bevallingsverhaal M.Y.

Selaam Aleikoem / Hoi dames.

Zo.. Heb ik eindelijk tijd om mijn bevallingsverhaal op "papier" te zetten.. Het is wel heel uitgebreid, maar zoals ik al eerder zei: dit is ook een soort dagboek voor mij =)

Zoals jullie weten moest ik maandagavond in het ziekenhuis zijn. Na een laaaangee laaaaangee nacht is het eindelijk ochtend geworden. En dan spreek ik van 6 uur ochtend hahaha. Niet eens 8 uur ofzo.
Tjonge jonge, wat duurde mijn nacht lang! Niet normaal. De irritante wandklok die om de 60 seconden overduidelijk maakte dat hij er ook was, was nog niet eens het ergste..

Ik moest letterlijk om de 10 minuten naar het toilet. Soms zelfs nog korter. Pfff, wat was dat vermoeiend!! En elke keer haalde ik het nog maar net. Ik snap het niet, ik had niet eens zoveel gedronken ofzo..

Maar goed, ik stond dus om 6 uur op, en als eerste belde ik mijn man op. Ik heb hem niet wakker gebeld hoor hahah ( al had ik dat anders toch wel gedaan =P) Hij was al wakker voor het ochtendgebed, dus ik moest ff mijn frustraties kwijt over de klok, over mijn blaas en over mijn zenuwen.

Hij had mijn moeder opgehaald van het vliegveld en ze konden pas om 1 uur in de nacht slapen. Hamza Enes was ook erg moe zei hij. Hij zou stipt om 8 uur komen samen met mijn moeder en Hamza Enes.

Na ons gesprek heb ik een beetje naar het onchtendnieuws gekeken om de tijd voorbij te laten vliegen. Ik hield het niet lang vol, dus besloot het douchen niet meer uit te stellen. Ik heb best lang, met heet water gedoucht. Net toen ik klaar was, kwam de VK binnen. Ze zei dat ik gauw uit het douche moest komen omdat ze mij klaar moest maken en ze het in de verloskamers nogal druk hadden. Was ik blij dat ik het douchen niet langer had uitgesteld hahahaha

Ik kreeg zo een operatiehemd aan, en daarna een katheter. Hele lange steunkousen. Ik mocht het bed niet meer uit en werd aangesloten op een CTG voor de laatste keer. Inmiddels was het kwart voor 8. Heb nog een beetje zitten lezen in een boek over kinderopvoeding, en opvoeding van meerdere kinderen tegelijk.
Om kwart over 8 werd de CTG verwijderd en na 10 minuten kwamen mijn man en moeder. Mijn moeder kreeg gelijk trillende lippen. Ik denk dat ze erg emotioneel was omdat ze nu wel bij me kon zijn.
Hamza Enes was erg vrolijk en ging echt heel leuk spelen. Hij bleef me maar kusjes geven.

10 minuten nadat zij gekomen zijn, werd ik opgehaald. Mijn man liep nog ff mee, maar moest weer terug om zich om te kleden. Hij moest in de kamer wachten tot hij door de VK opgehaald zou worden.
Hij mocht na de ruggenprik pas komen omdat het erg druk was bij de operatiekamers.

Alle personeel die aanwezig zou zijn tijdens mijn operatie en/of te maken had met mijn operatie, hebben zich 1 voor 1 voorgesteld en vroegen steeds of ik nog vragen had en of ik angst had enz. Ondertussen kreeg ik mijn infuus in mijn arm en kreeg ik mijn ruggenprik. Ik voelde er nauwelijks wat van. Prik in mijn arm deed meer pijn hahaha.

Ze waren heel voorzichtig. Toen ik zei dat mijn benen warm werden, waren ze blij en mocht ik naar de echte operatiekamer ( dat plek bleek alleen voor de voorbereiding te zijn)
Aangekomen in de operatiekamer voelde ik al vrij weinig van mijn benen. Alleen dat het af en toe opgetild werd enz.
Ze hebben een paar keer getest of ik wat voelde. Daarna kwam de arts die mijn operatie zou uitvoeren. (tot mijn geluk hoofd van de afdeling gynaecologie en de meest ervarene) Hij belde de VK op om te zeggen dat mijn man gelijk kon komen. Ondertussen werd ik ook een beetje licht in mijn hoofd hahahah. Ik bleef maar als een kip zonder kop naar boven staren waardoor de anesthesist en de arts een beetje in paniek raakten hahahaha Ik was eigenlijk alleen maar zachtjes gebeden aan het opzeggen en was alleen maar daar op geconcentreerd. Dus toen ze mij iets vroegen, hoorde ik ze niet waardoor zij weer in paniek raakten hahaha

Ondertussen was mijn man er nog steeds niet. Uiteindelijk werd de arts pissig en belde erg boos nog een keer de VK op. Die was door de drukte boven mijn man vergeten. Wat werd de arts kwaad! Hij ging echt heel boos mopperen dat hij moest beginnen en dat hij bang was dat de verdoving uitgewerkt zou zijn voor hij klaar was. Hij vroeg toestemming om te beginnen. Want ze moesten me anders alsnog onder volledige narcose brengen als de verdoving uit zou werken en dat wou ik niet. (het was een ruggenprik zonder infuus)
Bij het opensnijden voelde ik er nauwelijks wat van. Pijn voel je sowieso niet, maar ook geen ander gevoel. Maar op een gegeven moment voelde ik ze wel trekken en duwen aan mijn buik. En toen kwam mijn man binnenlopen. EINDELIJK!! Hij kwam naast me zitten en hield mijn hand vast. Samen bleven we Zikr doen.  Mijn man was nog net maar 2 minuten binnen en hoorden we een soort huilgeluidje. Na nog ongeveer een halve minuut trekken en duwen was hij er Elhamdulillah helemaal uit en huilde ook gelijk.
Nadat zijn navel werd afgeknipt en een beetje werd afgeveegd kreeg ik hem op mijn schoot.
Mijn eerste reactie: Nog zo 1 met zo een grote neusje! hahaha Iedereen begon keihard te lachen hahahha En wat had hij lange nagels! Ik heb hem heeerlijk geknuffeld. Hij was ook gelijk stil toen hij op me borst lag..
Na 3 minuten knuffelen moest hij weg omdat het daar veel te koud was. Mijn man en een VK zijn samen met MY naar boven gegaan. Daar zouden ze in de verloskamer op mij wachten. Daarna werd ik dus gehecht. Tijdens het hechten bewoog ik nog ff mijn voet. Puur uit nieuwsgierigheid of ik dat al kon inmiddels. En ja hoor! Wel erg weinig. De arts heeft dat gezien en weer raakte hij in paniek hahaha
Hij stond gelijk op en zei helemaal in paniek: Voel je wat?? Ik zei: Nee. Hij: Maar je beweegt net je voet! Dat hoort niet! hahaha Ik zei: Ja dat klopt, maar ik voel echt geen pijn. Mocht ik het voelen, merk je dat heus wel hahahaha
Toen ging hij opgelucht verder. Het hechten duurde ook niet lang meer.

En o ja, wat kreeg ik een jeuk tijdens de operatie!! Niet normaal. Alleen in mijn gezicht en mijn armen. Ik werd er echt gek van. Het schijnt een bijwerking van de verdoving te zijn. Nadat ze klaar waren kreeg ik nog een middeltje tegen mijn jeuk. Daarna namen ze heel lief weer 1 voor 1 afscheid en ging ik naar boven. Boven aangekomen werd ik doorgereden naar een normale kamer en niet naar een verloskamer. Ik was echt pissig. Ik had echt gedacht dat ik een paar uurtjes alleen met mijn gezin kon zijn. Maar alle verloskamers waren bezet dus het kon niet. Nadat ik op mijn kamer was, werd MY bij me gebracht. Samen met mijn moeder en schoonzus. Mijn moeder kreeg gelijk weer tranen. Daarna kwam Ahmed met HE de kamer in. 
HE keek me een beetje lachend maar wantrouwend aan. Zo van: Hier klopt iets niet hahaha.
Toen liet ik MY aan hem zien. Hij ging lachen. Hij keek de baby aan en dan ons en bleef maar lachen hahaha. Daarna gingen mijn moeder, schoonzus en HE naar huis. Ahmed bleef bij me. We hebben een beetje geknuffeld met MY maar ik was nog steeds licht in mijn hoofd hahaha. Om 12 uur begon ik dan eindelijk pijn te voelen. Ik was echt in de veronderstelling dat keizersnee een eitje bleek te zijn hahaha Maar toen de pijn echt door begon te zetten, kwam ik daar wel op terug hahaha. Ik kreeg een infuus met pijnstillers.
Niet dat het echt hielp, maar voelde de de pijn wel ietsje minder.
Daarna begon mijn jeuk WEER. Dit keer op mijn buik en mijn armen. Mijn gezicht gelukkig niet. Net toen mijn jeuk erg begon te worden, kwam de anesthesist nog ff langs om te vragen hoe het ging. Ik zei dat ik weer erg veel jeuk had. Hij gaf me een tabletje tegen mijn jeuk en beloofde in een uur weer terug te komen. Elhamdulillah had ik na 10 minuten geen jeuk meer. Toen hij terug kwam hoefde hij dan ook niks meer te doen.
MY lag in een mandje die aan het plafond hangt. Tegenwoordig is dat erg gebruikelijk in de ziekenhuizen hier. Wel een leuk idee. Net naast mijn bed =)

En dit was het eigenlijk zo een beetje. (zo kan je dus van een korte bevalling een eindeloze verhaal maken hahahaah)

Veel liefs, M.