Ik zie je lieve schat

Ik zie je...
Ik kijk naar je, elke dag maar vandaag lijkt het anders dan alle andere dagen. Ik kijk niet alleen maar ik zie nu pas echt. Ik zie hoe erg je groeit, hoe je met de dag wijzer word en ik zie ineens allerlei trekjes van mezelf in jou.
Ik zie hoe lief je bent en hoe knap je bent. Ik zie in hoe onwijs gek ik op je ben.

Een tijd na mijn bevalling zat ik niet op een roze wolk, ik verloor mijn oma en zat niet lekker in mijn vel. Heb ik een postnatale depressie? Nee, ik zie nu in wat het toen was. Ik was bang. Bang omdat ik eindelijk alles had, bang omdat ik jou eindelijk kon vasthouden en bang omdat ik dit nooit meer wilde kwijt raken.
Ik was bang voor de enorme hoeveelheid liefde. Ik kon het niet doseren..
Nu zie ik dat mijn moederliefde intens is, ik zie dat het oneindig is. En niet alleen zie ik dat, ik voel dat. Zo diep, ontzettend diep in mijn grote moederhart.

Soms, aan het einde van de dag zie ik bijna scheel van moeheid. Intens moe, van het alles perfect willen doen voor jou. Maar ach lieverdje, het enige wat ik echt zie ben jij in je kleine bedje, met je kleine handjes, je kleine koppie en je grote onschuld, je grote liefde, je grote betekenis voor ons.
Ik zie je, altijd en overal. Ik zie je, mijn grote kleine liefde.