Nog twee weken en dan mag ze uit het gips

Eindelijk, nog twee weken en dan mag ons meisje eindelijk uit het gips.
Ze had een heupluxatie en moest ervoor 3 maanden in het gips na een narcose/operatie om haar heup terug te plaatsen...
Ik zal je zeggen, die laatste loodjes wegen zo zwaar. Ik huil bijna weer elke dag erom en kan echt niet meer wachten om haar normaal te kunnen knuffelen en haar in badje te doen!

Nu ben ik het de laatste dagen zo zat, ik ben het allemaal even zat. Kan ook even niet meer vol van haar genieten al doe ik zo mijn best.
Ik voel me daardoor zo’n loeder moeder. Denk elke keer: hou ik wel genoeg van haar?
Slaat nergens op want ik weet dat ze alles voor me is maar ik ben op.

Zoveel meegemaakt het laatste half jaar. Ik werk momenteel weinig (eigen bedrijfje) veel zorg om mn moppie.
Ik voel me schuldig naar mn meisje toe. Hoop dat ze het niet voelt dat mama best vaak verdrietig is..
En dat ze zich altijd ten alle tijden geliefd voelt. Dat verdiend ze zo.

Hebben jullie ook wel eens momenten dat je het allemaal even zat bent? Ik voel me dan zo rot naar mijn dochtertje toe. Ik ben haar dan niet per se zat maar gewoon ff alles.
Ik wil dan het liefst eventjes alleen zijn.. is dit herkenbaar?

Nog twee weekjes volhouden.. ik moet al huilen bij het idee!