2,5 maand, samen zoeken

Lieve schat, wat was (en is) het wennen (in het begin). Je sliep de eerste paar dagen redelijk, dat stemde mij hoopvol. Na een paar dagen begonnen je in de nachten onrustig te slapen. Het dag nacht ritme kende je nog niet natuurlijk. Vaak zat papa met je op. Je hebt toen ook veel gehuild. Wat hadden wij een geluk dat papa 6 weken thuis kon zijn. Dit was fijn. Hij kon helpen ook al had hij nog andere dingen te doen. Het slapen ging slechter overdag en in de nacht. Ik werd ineens weer onzeker. Ik had mijzelf voorgenomen niet als een gek het internet af te speuren. Wat was er aan de hand met je?! Even later speurde ik toch als een gek het internet af.
Wat deed ik verkeerd? Waarom sliep je niet lekker en was zo onrustig.
Ondertussen ben je alweer 2,5 maanden en het was een behoorlijke pittige tijd. Het was weer wennen aan die gebroken nachten en onregelmatigheid.
Ikzelf ben van de regelmaat, maar daar heb je geen boodschap aan.
Vandaag toevallig heb je geen goede dag. Je ligt nu te slapen in mijn armen en ik moet ervan huilen als ik denk hoe je broer en zus beneden zitten.
Ik heb amper energie over om ze aandacht te geven en dat breekt mijn hart.
Je bent net huilend in slaap gevallen omdat je last had van krampjes en natuurlijk mag dat fijn bij mij.

Wat zal het zijn?
Ik weet het nog steeds niet.
Ik probeer je goed in de gaten te houden, maar kan er geen pijl op trekken.

Natuurlijk weet ik dat het beter zal worden, dat je darmpjes moeten rijpen en dat mijn toeschietreflex heftig is voor je ondanks de tepelhoed, maar voor nu is het volhouden.

Aan de andere kant ben ik zo blij met je. Kleine lieve vrolijke baby. Je ontwikkeling gaat snel, heel snel.
Bewust lachen deed je allang, zeker bij het horen van mijn stem. Je handjes ben je al een paar weken aan het ontdekken en je slaat steeds vaker tegen dingen aan. Je nekspieren zijn zo sterk (ook van het buikslapen), dat je vaak al in de zithouding wil als je op schoot zit.
Er is een bepaalde onrust in je lijfje, die onrust herken ik van je broer en zus. Dit maakt dat jullie alle drie snel waren en zijn met motoriek.
Emotioneel begrijp je ook al een paar dingen, wat ik knap vind. Wanneer we tegen je bedtijden naar boven lopen naar de slaapkamer begin je meteen te huilen.
Hoe kun je al doorhebben dat dat de plek is waar je vaak tot huilens toe in slaap gewiegd wordt?

Soms voel ik mij zo verdrietig, ik zeg soms. Want ondanks het slaapgebrek, het 'vechten' om je in slaap te krijgen en alle hormonen, ben ik dankbaar dat ik je moeder mag zijn.
Ik weet dat God mij niet door iets heen laat gaan wat ik niet kan dragen. Hij heeft jou aan ons gegeven om voor te zorgen en dat blijf ik met liefde doen.
Iedere dag is er een en een dag tegelijk.
Voorlopig hoef ik nog niet te werken en kunnen we nog meer tijd samen doorbrengen.
X mama 🥰