Vandaag ben ik 41 weken zwanger alweer. Wat is de tijd voorbij gevlogen.
Het einde is in zicht. Van te voren had ik gedacht dat ze baby eerder zou komen, maar ook deze laat traditioneel op zich wachten.
De afgelopen weken waren behoorlijk hectisch. Door de coronamaatregelen zitten de kinderen thuis en dat zorgt voor nieuwe uitdagingen.
Naarmate de weken verstrijken lijkt er iets meer ritme in het thuisscholen te komen en gelukkig ook meer rust, maar er zitten ook uitschieters in van onderwijs tot 16:30 uur.
Ik probeer de kinderen zo goed mogelijk te begeleiden, maar ik wil ze ook niet opzadelen met een achterstand.
Ook had ik mij de verloftijd gewoon heel anders voorgesteld. Ik ben hier erg verdrietig over geweest en soms nog steeds, meer het is wat het is.
Zelf zou ik gewoon lekker willen lunchen met vriendinnen, middagslaapjes doen wanneer de kids op de opvang zijn en alle klusjes in huis rustig willen oppakken.
Nu het bevallingsverlof er bijna op zit (en de kraamtijd aan moet breken), heb ik er toch vrede mee gemaakt. Het is niet anders. Er zitten meerderen mensen in hetzelfde schuitje.
Spannend wat er nu snel komen gaat. De laatste loodjes zijn ingegaan.
De bevalling, de ontmoeting met de kleine man 💙, het opnieuw beginnen, het zoeken van een ritme met het gezin erbij, het creëren van onze bubbel.
Ik hoop deze blog een tijdje later terug te lezen en dan toch met een fijn gevoel terug te kijken op deze tijd.
Een dag tegelijk. Om maar af te sluiten met een Bijbels woord op deze zondagmorgen ;
Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.
Matteüs 6:34 - NBV.
1 dag tegelijk 😉💪🏽
reacties (12)