Het leven met een nieuwe baby.. ik geniet er op heel veel momenten enorm van. Op dit moment ligt de kleine naast mij in slaap te vallen in zijn eigen wiegje, oogjes soms open en soms dicht. Dan kan ik zo trots zijn en blij dat dat hem lukt (niet altijd hoor, negen van de tien keer sta ik met een lamme arm, verkrampte nek en een lekkende borst nog buitenboord te wiegen), dat ik er lekker naast mag liggen en van hem kan genieten. Maar.. pff er zijn er ook momenten dat ik me toch best wel een soort eenzaam voel. De voedingen die ik zelf moet doen (vanwege borstvoeding), ik vind ze best intensief zeker omdat hij zoveel spuugt en dat maakt me zo onzeker. Dat dan 7 keer per dag en ook s nachts. Ondertussen kan mijn man gaan en staan waar hij wil, baby is vijf weken en al drie weekenden is hij een avond de hort op, door de weeks nog een avond op de voetbal en hij slaapt regelmatig op zolder zodat hij fit is voor de dag (baby maakt veel geluid en ik voed s nachts in ons bed) Ik voel me een zure muts maar ik kan het een soort niet hebben dat hij alles kan doen en laten wat hij wil, en ik niet alleen maar alleen thuiszit maar ook nog in een soort melkspuugbad voor mijn gevoel de hele dag en die gebroken nachten... Dan voel ik me toch best zielig en eenzaam. En ik ben rationeel gezien echt echt van mening, dat hij lekker moet gaan, want dat ik thuis zit hoeft niet te betekenen dat zijn leven stil staat. Als ik flesvoeding zou geven, zou hij heus dingen overnemen. Hij doet veel in het huishouden, hij kookt, brengt de oudste soms naar school als het kan met zijn werk. Rationeel gezien, heb ik niets te klagen. Ik ga toch om 21 naar bed tot de volgende voeding, dus gezellig ben ik ook niet. En toch.. toch zegt mijn hormonale, zure, vermoeide, zielige ik: 'hee, man, kruip gezellig bij je vrouwtje in bed in het weekend, geef haar een theetje voor het slapen gaan en kijk solidair een filmpje terwijl zij lekker naast je ligt'. Zodat ik als ik half wakker word en mijn oog even slaperig open doe, ik daar mijn partner in crime zie zitten, in plaats van een leeg kussen. En ja ik weet het! Het is maar een avondje in het weekend. En ik gun het hem. En ik zal het nooit van hem vragen. Maar toch voel ik me soms wat eenzaam. Gek hè?
reacties (21)