Bevallingsverhaal

Op 15 juli werd ik om 07:00 sochtends in het ziekenhuis verwacht voor de inleiding. Eerst werd er een ctg scan gedaan en om 8 uur werden mijn vliezen gebroken. Wow...dat was een dikke plas! Tegelijkertijd kreeg ik een infuus met weeen opwekkers maar al snel noemde ik die zeeenopwekkers omdat ik maar vruchtwater bleef verliezen.

Langzaam aan voelde ik de harde buiken ietsje pijnlijker worden. Maar nog makkelijk te handelen. Een uurtje later werd mijn ontsluiting gecontroleerd..nog steeds 1 cm. Hmm...ze zette de zeeenopwekker nog wat hoger. Rond 1 uur kon ik nog steeds wel ademhalen en mijn ontsluiting was inmiddels 3 cm. Omdat het nog niet zo hard ging werd de zeeenopwekker weer een stukje hoger gezet!

Op de monitor was inmiddels te zien dat ik heel veel weeen achter elkaar had en ze steeds minder grappig werden. Eerst grapte ik nog dat ik ze makkelijk aan kon..blabla en als dit weeen waren..nou. Eitje. Nog niet wetende in wat voor weeenhel ik later terecht zou komen natuurlijk.

Zo rond 4 uur trok ik het niet meer..ik had iets van 3.5 cm ontsluiting! Pfff!!! Dit schoot niet op! Hoe kon dit nou? De zeeenpomp werd lager gezet omdat ik wel 6 weeen in 10 minuten had, en ik ging onder de douche.

Onder de douche vandaan toch maar begonnen over pijnstilling..als ik nog zooo lang moest en het maar niet opschoot, dit ging ik echt niet volhouden. Ik wilde wel zo'n pompje waar ik dan zelf mee kon regelen hoeveel pijn ik kreeg. De gyneacoloog raadde dit af omdat ik dan aan het eind misschien tekort zou komen. Ze zei dat het heel logisch was als ik nu voor de ruggeprik zou kiezen. Maar dat wilde ik niet! Pff..ik wilde toch stoer zijn. En ik had geen zin in dat 'gedoe'. Dan komt er weer iemand naar beneden..kom ik onder de slangetjes en toestanden en dan nog die enge spuit in je rug. Aan de andere kant dacht ik, ja maar dit trek ik niet. Dus ik zei: We doen het! Nog geen kwartier later was het hele circus rond mijn bed gearriveerd en kon het gemartel beginnen. Tenminste dat dacht ik. Ik kon al niet meer praten van de pijn..En die prik..voelde ik niet eens! Echt te verwaarlozen vergeleken met de weeen. Maar toen...

Het werkte maar niet! Na 3 kwartier werd de dosis verhoogd en na 1.5 uur voelde ik dat het misschien een beeeetje begon te werken. Maar dat de weeen dat ergens vaag op de achtergrond zouden zijn. NEE dus.

Ik kon iets meer ademhalen, maar dat was het. Jeetje wat een rotpijn die weeen. Ik denk dat ik toen op iets van 6 cm zat ofzo. Ik weet het ook niet precies meer. Op een gegeven moment werden de weeen toch weer sterker. Ik heb ze erg moeten wegpuffen tot de uiteindelijke 9 cm! Ik KON niet meer..was het zooo zat. Klampte me bij elke wee aan het bed vast en Wim mocht niet praten, alleen lekker over mn onderrug wrijven..dat hielp wel een beetje. Ik voreg of ik al iets mocht doen. Ik had totaal geen persweeen of wat dat ook. De gynaecoloog zei dat ze zouden wachten totdat ik ze echt niet meer kon wegpuffen. Ik: Hallooo? Zie je niet dat ik pijn lijdt?! Ik kan ze niet meer wegpuffen, dat zie je toch. Toch maar even weer kijken, en jawel..rond 20:00 had ik dan eindelijk de felbegeerde 10 cm ontsluiting. Of ik al het gevoel had dat ik moest poepen. Nee, had ik niet maar ik zei lekker van wel. Want ik wilde dat er iets ging gebeuren. Vooruit, bij de volgende wee mocht ik rustig meepersen. De weeenopwekker en ruggeprik werd uitgezet.

En wow! Wat is dat persen leuk! De pijn werd zoveel minder en de weeen ook. Heeerlijk. Ik mocht eindelijk wat doen. Mn ventje zou nu toch snel komen. Ik had er weer zin in dus zei: Ok, zeg maar wat moet doen. Benen optrekken, diepe zucht en persen..vanuit je buik. Ik vroeg nog een paar keer, hoe was het ook alweer en deed een paar keer flink mn best. Wel zonder persween. Op een gegeven moment zeiden ze dat babytje zn hartslag omhoog ging en hij het ff niet zo leuk meer vond. De gynaecoloog zei dat hij de vacuumpomp er bij ging halen om hem toch de goeie kant op te sturen. Ik vroeg of het ging helpen als ik nog even flink mn best ging doen, maar het lag niet aan mij. Nog steeds wilde Sammetje er niet uit. Bij de volgende pers zei hij ook nog dat hij me waarschijnlijk ging inknippen omdat hij niet wilde dat ik zou uitscheuren omdat ze wel dachten dat Sam een grote baby zou zijn.

Meteen begon de andere gynaecoloog met de knip te zwaaien. De andere zag mijn gezicht en gebaarde dat hij die knip even weer naar beneden moest doen, waarop ik zei: Ja, ik heb het wel gezien hoor..DOE DIE KNIP WEG! Bij de volgende wee werd de vacuumpomp op het hoofdje gezet. Hij zei dat t wel pijn zou doen maar ik voelde toch helemaal niks. Hihi, had die ruggeprik toch opeens zijn werk gedaan?

De gynaecoloog zag zijn hoofdje al en ik vroeg wat voor kleur haar hij had. Zwart, zei hij. ZWART?! Aaah...is het toch een Gambiababy? ;-)

Wim ging ook kijken en na weer een wee werd Sammetje geboren om 20:45 uur. Vanaf het persen duurde het een half uurtje.

En daar was hij dan...hij werd op mijn bosrt gelegd en ik was helemaal overdonderd! Wat bijzonder! Zo mooi..zoo klein en zoo compleet al. Wat een schatje! Wim was ook zielsgelukkig. Terwijl we aan het genieten waren besefte ik opeens dat de gynaecoloog wel erg druk bezig was daar bij mij van onderen. Ik vroeg hem wattie eigenlijk aan het doen was. Hechten misschien? Nee hoor..ik was niet ingeknipt en niet ingescheurd. Hij was druk bezig met de navelstreng en de geboorte van de placenta. Ik moest nog even kort meepersen en daar was het andere kindje, de placenta. Wat een raar ding he? Ha. Gooi maar snel weg, dacht ik.

Toen werd Sammetje getemperatuurd: Koorts! En ik ook: Koorts! Niet zo best. Het kon door de ruggeprik komen maar ook door een infectie! Nee he, dacht ik. De kinderarts kwam snel om uit te leggen dat we allebei moesten blijven en Sammetje naar de afdeling Neonatologie ging. Dat was wel een beetje een domper..

Savonds zakte de koorts bij mij ook van Sam. Maar dit kwam waarschijnlijk door de paracetamol.

Ik was kapot en sliep pas om half twee nadat mijn ouders weer weg waren. Ubertrots natuurlijk, maar wel sjit dat Sam niet bij me lag.

De volgende dag bleek dat Sam zijn kunstvoeding eruit had gespuugd en hij dus niets binnenhield. Zijn maag werd leeggehaald, hij kreeg een sonde in en er werd maar gestart met de antibiotica, voor de zekerheid.

Uiteindelijk hebben we van donderdagavond tot zondagavond in het ziekenhuis gelegen. Wim sliep thuis, voor de hond. We waren superblij toen bleek dat Sam het zo goed deed dat we naar huis mochten. Zijn bloedwaarden waren goed en hij dronk geweldig uit mijn borst! Hij werd nog even gewogen zondag en bleek 4150 gram te wegen, iets meer dan zijn geboortegewicht!

Terwijl ik dit zit te typen heb ik weer een beetje koorts en heb ijklontjes op mijn borst, waarschijnlijk een borstontsteking...zucht! Gelukkig doet Sam het geweldig, eergister woog hij al 4400 gram. Ik heb ook genoeg melk..en hij vind het heerlijk aan mamma's borst.

De kraamtranen komen af en toe opzetten en ik vind het moeilijk Sam te horen huilen en hem dan niet meteen stil kunnen krijgen. Maar het hoort er allemaal bij! We genieten enorm van ons kleine mooie knappe wondertje...dit komt helemaal goed.