Mijlpaal - 18 weken

Wauw.. 

Gisteren onze echo gehad, exact op 18w. Door ons 'verleden' krijg ik om de 2 weken een echo tot en met 20w. Daarna is het om de maand, zoals normaal dus. 
In mijn achterhoofd was ik toch wat paniekerig maar mijn lichaam was heel rustig. Alsof het me wou vertellen dat alles wel goed ging komen. 

De afspraak was om 16:45 maar we moeten altijd even wachten. Uiteindelijk mochten we om 17:15 naar binnen. Uiteraard deed dit aan onze zenuwen niet veel goeds en ging ik met een tomaatrood hoofd naar binnen (door me op te jagen met het mondmasker op mijn gezicht) en koud zweet. Ook mijn vriend had het heel lastig en sprak het ook uit in de wachtzaal. Dat vond ik wel fijn, dat hij er open over wou praten dat hij écht zenuwen had en de echo's toch niet aanvoelen zoals het zou moeten. 

Eenmaal binnen vroeg ze hoe alles met me was, of ik nog last had van kwaaltjes en hoe het verliep op mijn werk met het gehele corona-gedoe. Ik zei haar dat ik van kwalen helemaal niet mocht klagen maar dat de vermoeidheid toch blijft hangen en ik 'het bruisen van energie' toch nog niet voel. Als ik zou kunnen zou ik de klok rond slapen en dat is echt niet van mijn gewoonte. 
Ook dat ik door mijn werk wel meer stress begin te krijgen aangezien iedereen van administratie thuis zit maar onze dienst wel nog moet blijven verder werken en wij dagelijks toch wel met veel mensen in contact komen. Natuurlijk mag ik niet klagen, ik ben geen verpleegkundige - verzorgende - winkelmedewerker - leerkracht -.. 
Maar het wringt dat ik ook de enige ben die elke dag moet komen en mijn collega's onderling telewerk mogen afwisselen. 
Enfin, genoeg daarover. 

Ze zag dat we alweer veel zenuwen hadden en zei dat ze uitkijkt naar de dag waarop we binnenkomen zonder al te veel zenuwen. Ze stelde dan ook meteen voor om eens te kijken naar ons klein spookje. Ik ging naar de tafel, deed mijn broek los en mocht die wat naar beneden doen. Ik zette me neer en legde me goed zodat ze er aan kon beginnen. 
Ze vond onze kleine man meteen maar ik lag niet zo optimaal om naar het scherm te kijken. Ik zag niet meteeen een hartje flikkeren maar zij vond het wel direct. 
Was een goede stevige hartslag van 145, wat me toch alweer wat geruster maakte. 

Ik heb thuis ook twee dopplers (eentje gekregen van een vriendin maar had ondertss zelf ook al eentje besteld) en wanneer ik me erg zorgen maak dan luister ik even tot ik het hartje gehoord heb en stop er meteen mee. Ik probeer dit ook niet te veel te doen want het zou een obsessie worden. 

Ik stelde ondertussen de vraag of mijn navelstreng uit twee of drie strengen bestaat waarop zij antwoordde dat ze drie strengen zag. Dus dat ik me daar ook geen 'zorgen' in moest maken. Ze bekeek de hersenen goed want daar zat de vorige keer het 'probleem' bij onze dochter Liv*. Dat geeft me altijd vertrouwen in haar. Bij elke echo neemt ze echt de tijd om te kijken naar de hersenen en alles uit te leggen wat er al te zien is. Ze zag al mooie structuren en een scheiding wat goed was. Ook de maag, blaas, nieren, ribben,.. leken in orde te zijn. Maagje was goed gevuld wat dus wil zeggen dat dit allemaal wel werkt. 
Hij lag wel niet optimaal om beide handjes en voetjes te bekijken maar de vorige keer zagen die er wel goed uit. 
Ze bekeek de lengte van zijn dijbeen waardoor ze wist dat hij momenteel 250gr weegt en rond de 20cm groot is. 

Nu is het al veel moeilijker om een totaalbeeld te zien van hem, want ze meet alles in stukjes op en bekijkt alles apart. Dus soms is het raar om hem voor te stellen in mijn hoofd. 
Ze vroeg of ik hem al voelde bewegen en ik zei dat ik dacht van wel maar dat ik het nooit zeker ben. 
Soms duurt het maar enkele seconden en tegen dat mijn hersenen dit geregistreerd hebben, ben ik eigenlijk al te laat om volledig te beseffen wat het was, haha. 

Op 12 november staat de 20w-echo gepland bij de gynaecologe prenatale diagnostiek. Hier hebben we zelf ook om gevraagd aangezien zij alles van Liv* heeft opgevolgd vanaf we de 'slechte' echo hebben gehad. En ik voelde me ook énorm goed bij haar. 
Hopelijk blijft alles goed gaan en kunnen we na de 20w misschien wat geruster ademhalen. 

Ik blijf elke morgen met positieve gedachten opstaan uit bed en zeg elke dag hoe graag hoe we hem al zien. 

Duimen jullie mee? 

Veel liefs