Dubbel gevoel

Goedemiddag dames,

Dit weekend een kalm en gezellig weekend achter de rug. 
Besloten om er volgende week (zo-ma) ook eens op uit te gaan naar een welness. Wel met mixed feelings met COVID-19 enzo. 

Maar.. Deze morgen stond ik op en deed m'n ding zoals anders. 
Ik wou mijn tanden beginnen poetsen en keek naar de reflectie van mezelf in de spiegel. En toen kwam het besef.
Het besef dat ik even ver ben als wanneer ik bevallen ben van ons Liv*. 
De schrik bekroop me even weer en wou eigenlijk meteen m'n doppler nemen, maar heb ik uiteraard niet gedaan. 

Maar mijn hele dag is naar de zak. Mijn humeur sloeg echt om en had gewoon zin om terug in mijn bed te kruipen en te huilen. 
Ik mis mijn meisje zo.. Ze zou bijna een maand bij ons geweest zijn indien er niks aan de hand was geweest.
En dan voel ik me schuldig naar m'n klein ventje toe dat nu in m'n baarmoeder zit te zwemmen. 
Want wat kijk ik er naar uit om hem in onze armen te mogen sluiten - hopelijk. 
Ik zit vandaag echt in een tweestrijd. Ik wil rouwen om Liv* maar voel me dan schuldig ten opzichte van ons klein ventje maar wanneer ik daar dan aan denk dan voel ik me schuldig ten opzichte van haar. 
We hebben het ook nog steeds niet verteld aan andere familieleden en dichte vrienden. 
We willen wel maar iets houdt ons zo tegen.. 
 

Ik heb het ook al laten weten aan een vriendin, die fotografe is, om enkele foto's te nemen voor de gender reveal. En elke dag zeg ik dat ik mijn materiaal ga bestellen en ik doe het nooit. 
Ik denk er elke dag aan maar toch.. Ik kijk ook elke dag en zet allerlei dingen in mijn winkelmandje maar het uiteindelijke bestellen komt er nooit van. 
Ook zijn we dit weekend naar een slaapkamer gaan kijken. Met veel enthousiasme gingen we erheen maar eens we daar rondliepen dierven we alweer geen beslissingen te maken. Mijn vriend zei ook telkens dat als ik iets zag van kleertjes of dergelijke, ik het moest zeggen en dat we het al gingen meenemen. Maar ik voelde van hem uit ook dat het geforceerd was. Dat hoort zo niet te zijn. 
Ik ben daar bijna 5 keer beginnen wenen gewoon omdat ik het moeilijk vind om alles los te laten. 

Ik voel me op zich wel goed, heb af en toe een krampen maar ja.. Is wel normaal aangezien alles plaats moet maken. 
Misschien is het ook omdat je het nog niet echt ziet (ik zie het ook niet) en dat het besef er misschien nog niet volledig is. 
Ik voel aan mezelf wel dat ik terughoudend ben in alles wat ik doe en zeg. Ik wil dat het deze keer echt goed verloopt en dat we eind maart een kereltje in ons handen hebben. Maar ik denk dat het echt allemaal zoveel indruk op me heeft nagelaten dat het moeilijker word om ook écht oprecht hoopvol te zijn. 

Alles voelt echt anders als de vorige keren en dat geeft me een goed gevoel. 
Angst heb ik ook veel minder dan voorheen maar ik heb echt moeite met mezelf omdat ik merk dat ik geen hoop wil krijgen. 
En dat ik het ook jammer vind dat ik niet oprecht kan genieten van alles en ik er zoveel spijt van ga hebben eens hij er is. 

Ik hoop dat er hier dames zijn die mijn gevoel kunnen begrijpen, herkennen en misschien tips kunnen geven? 

Want hoe langer we wachten met alles, ook met het bekend maken van deze zwangerschap, hoe groter de drempel ook word voor mezelf.