Onbeschrijvelijk, wondertje, wonder

 oktober/november 2008, het einde van een bewogen jaar nadert met rasse schreden.
Voor ons telt alleen het nieuwe leven wat zich binnen niet al te lange tijd zal laten zien.
Onze dochter, helemaal van ons alleen, gemaakt door ons en gedragen door mij, ik zet haar op de wereld en het enige wat we willen is dat ze op zal groeien als een vriendelijk, respectvol meisje.

Gisteren liep ik met Aymé richting supermarkt.
Diezelfde harde wind als bijna 3 jaar geleden door onze haren, neus in de wind.
Bijzonder momentje wat me bijna aan het huilen maaktte.
Die jaren daarvoor zal het precies hetzelfde zijn geweest, en het pad wat we lopen naar de supermarkt, langs de warme bakker, Kruidvat en Da, lopen we bijna dagelijks, maar door alle hormonen ben ik wat weker geworden, zeg maar gerust dat het merendeel Jill bestaat uit een klein stukje bikkel en een groot stuk mietje.
Nu liep ik daar met een prinsesje, en een prinsje in de kinderwagen.

3 jaar terug liep ik daar met mijn dikke buik, nou ja liep, waggelde is een beter woord.
Weggekropen in een winterjas maatje xxxxxl, boodschappentas over de schouder.
En wanneer ik, al puffend en waggelend de warme bakker binnenga, hoor ik de dames achter de balie alweer grinneken.
Ze hebben met me te doen, vinden het een mooi gezicht.
Horen me nooit klagen en hebben bewondering.
"Het kan nooit lang meer duren meid, hoogstens nog een paar keer gaan we je zo zien, de volgende keer wanneer we nieuwschierig naar jullie huis kijken staat de ooievaar buiten en hangen er ballonnen".
Ik kan niet anders dan ja-knikken, ons meiske bepaald welke dag, om welk tijdstip en waar het gaat gebeuren.
Zo zit je op 6 november nog op de stoel bij de verloskundige, met lichte hoop, héél misschien zit er een gaatje en wil hij me strippen.
Wat eigenlijk niet past, want er moet nog zoveel gebeuren.
Maak je een afspraak voor 12 november en eindigd hij met de belovende woorden "Tot dan, hou je taai en misschien zien we elkaar wel eerder".
Daar wordt een mens blij van.
Wie had kunnen denken dat hij 4 dagen later inderdaad bij ons thuis komen, en samen met Wilco onze dochter op de wereld zet.
10 november 2008.

Nu zijn we bijna 10 november 2011.
Ik ben al bijna 3 jaar moeder.
De zorgen die we hebben gehad om haar Breath Holding Spells en haar roekeloosheid hebben ervoor gezorgd dat ik me minstens 10 jaar ouder voel.
Maar wat is dit geweldig zeg!
Een mooier 'beroep' dan moeder kan ik me niet voorstellen.
De voorbereidingen voor haar verjaardag zijn weer in alle hevigheid losgebarsten.
Elk jaar ( nou ja die 2 jaren daarvoor ) probeer ik mezelf te overtreffen, moet de versiering weer klaarliggen en de cadeautjes ruimschoots van te voren in huis zijn.
Ze wordt 3!
Dit meisje, dat zorgt dat elke dag weer anders is, dat elke dag begint met een lach....
Ons prachtige poppie, dat voorligt in ontwikkeling, wat haar soms in de weg zit omdat ze zich daardoor snel verveelt, al een half jaar zindelijk is en graag fietst.
Ik kan wel een boek vullen over Meetje, maar zelfs een omnibus zou te weinig pagina's hebben om al die liefde en trotsheid in op te schrijven.
Het feit blijft dat ze bijna 3 is...... tijd om de 2 uit te zwaaien.
We hebben binnenkort weer groot feest, en de rol als feestvarken is haar op het lijf geschreven.
Als je haar hoort praten verwacht ze er bijna een 'SweetSixteen' van haha.
de 10e van de 11e........
Haar speciale dag!

Volgende keer een Niam-blogje ( want ook hij verdient een blogje met zoveel liefde en trots )