3 mei 2010- 3 mei 2011

Vorig jaar.....

2 mei 2010 eindigde voor ons in een onzekere nacht.
We hadden net de familie op de hogte gesteld van ons 2ewonder, door Aymé een geweldig shirtje aan te trekken met "Binnenkort speel ik niet meer in mijn" en dan en plaatje van een eendje.
Bijna 10 weken zwanger was ik.

De hele middag vertoefd in Ballorig, voorzichtig genoeg gedaan, ik was immers ook net geopereerd aan mijn pols.
Maar s'avonds na mijn toiletbezoek toch rozige afscheiding bij het afvegen.
Dit hoeft natuurlijk niet direct het ergste te betekenen, Google actief, en ook daar lees ik verschillende verhalen.
Toch val ik in een onrustige slaap, en wanneer ik in de vroege ochtend naar de wc ga ontdek ik bloed, heel veel bloed!
Wilco is al weg en ik bel hem in paniek op.
Daarna bel ik de vk die me zegt dat ik alleen maar kan afwachten, maar ik wil het weten.
Nou ja, weten.
Het enige wat ik wil is een bevestiging van mijn gevoel dat zegt dat het niet goed zit, dat we opnieuw afscheid moeten nemen van een kindje.

1 minuut over half 9 hang ik aan de telefoon met het echo-bureau en ze hebben plek, ik mag gelijk komen.
Wilco gebeld die gelijk een vrije dag neemt, ook zijn gevoel beloofd weinig goeds.

Je weet het van te voren, je hebt je erop ingesteld.
Maar wanneer je op de echo zo'n klein frummeltje ziet, dat levenloos aan de rechterkant van mijn baarmoeder ligt geschurkt, kun je alleen maar huilen.
Een droom vervlogen, ik kan alleen maar huilen en mezelf vragen "Waarom waarom waarom"

Alles in kannen en kruiken om gecurreteerd te worden, gebeurt het 4 mei toch thuis.
Alweer een jaar geleden.
Wat gaat het toch enorm snel!

Waar ik dacht dat mijn hele lichaam me in steek liet, kreeg ik 2 dagen voor mijn 24e verjaardag, 2 juli 2010, toch nog het allermooiste cadeau van de hele wereld.
Als alles goed zou gaan zou ik het rond 9 maart 2011 uit mogen pakken.
De 12-weken echo was het spannends, samen met mama heen..... Wilco zat voor zijn werk in Duitsland maar via de telefoon kon hij alles volgen.
Rechts onderin zat frummeltje..... en wat kloptte het hartje mooi!
Vanaf nu konden we het bekend maken, Rambo deed het prima.

Niam besloot op 8 maart 2011 dat we lang genoeg hadden gewacht, om 05:14u heb ik mijn cadeau uitgepakt.