Arme Niam

Al vanaf zijn geboorte is onze kleine vriend 'verkouden'.
Snurkende ademhaling en het klinkt inderdaad als een onschuldige verkoudheid.
Sprayen met een zoutoplossing dan maar, in de hoop dat het gauw over zou zijn.
Tropenweken waren het, de afgelopen 6 weken, waarvan ik 2x bij de huisarts heb gezeten, en 1x bij de Dokterswacht om 23:30u in de avond.
En steeds had ik het idee dat ik niet serieus genomen werdt.
Want, wanneer je al 3 weken non-stop een zoutoplossing in het ieniemini neusje van je zoon propt, hij verkouden blijft en dan bij tijd en wijlen ook nog eens blauwig aanloopt vanwege de ademnood, dan is er naar mijn idee wel iets mis.
En een verkoudheidje houdt niet zolang aan.
Dus vorige week in de vroege ochtendgloren dus HA gebeld, waar de assistente het weer eens beter wist dan een ongeruste moeder.
Al snel ontpoptte ik van een ongeruste mama in een hels viswijf aan de telefoon.
Want na de bekende "Maar mevrouw, aan een verkoudheidje kan de huisarts niet veel doen" sprong ik bijna uit mijn ietwat te dikke velletje.
Wat nou, daar kan de HA niet veel aan doen!?
Ik ben al 2x eerder geweest, waarvan 1x bij een onbekende arts die hem vluchtig nakeek, waarschijnlijk omdat het zondag was, en het bijna 00:00u was dus zal ze bijna vrij zijn geweest.
"Niks mee te maken of er niets ana gedaan kan worden, ik kom ook niet voor het nakijken, ik kom alleen voor een verwijsbrief voor de kinderarts, Niam is absoluut NIET verkouden, er is wel iets meer aan de hand dan dat, dus zorg maar dat er na 11:00u een afspraak in haar computer staat, want ik zal er zijn!!!!"

Lijkt me dat het arme ding flabbergasted aan de andere kant van de lijn hing, na veel ge-uhhh tja uhmmmzzz, stond ie er dan, DE afspraak.
Volgende stap was dan ook om de HA te overrompelen, althans, dat lag aan de HA die dienst had.
Als ik meneer zou hebben zou er naar me geluisterd worden en zou ik binnen een poep en een scheet weer buiten staan met een verwijsbrief.
Bij mevrouw zou ik iets meer overredingskracht nodig hebben.

Gelijk aan de beurt.... en ja, ik had haar weer.
En onderweg naar de spreekkamer vlogen er allemaal dingen door mijn hoofd.
Een heel systeem in nog geen minuut ontwikkelt haha, "Zo ik las dat Niam verkouden is, gebruik je al zoutoplossing, heeft hij koorts, drinkt hij.........."
Zoeffffffffffffffffffffffffffff, gedachte 1.....
"Op alles ja, hij functioneerd zoals een baby hoort te functioneren, maar......"
"Ja ik las al in de comp. dat hij verkouden is........."
Als u mij laat uitpraten en me niet in de rede valt, voel ik me serieuzer genomen".
Pijnlijke stilte, gelukkig is Aymé mee die hem aardig opvult.
"Juist, mijn excuses, zeg het maar".

Ik vertel dat ik al 3 weken non-stop mijn kind volspuit met een zoutoplossing, er geen snot loskomt en hij er echt last van heeft.
Of ik hem toch even uit wil kleden *zucht* ik weet al dat zijn longen schoon zijn, en terwijl ik hem neerleg geeft meneertje een demonstratie van hoe benauwd hij kan zijn, hij bootst op exact het juiste tijdstip de situaties van thuis na JIPPIE!!!
"Kleed hem maar aan, ik wil graag dat hij gezien wordt door de kinderarts"
Nu is het mijn beurt om flabbergasted te zijn haha.
Dat ging vlot.

Dinsdag zijn we dus geweest, algehele check-up gehad door de assistente en de kinderarts.
Of we even langs de kinderafdeling wilden gaan om met een sonde te kijken of zijn holtes wel vrij zijn?!
Blij dat Wilco mee was, die is zijn zenuwen en angsten meer de baas dan ik.
Daar kwam de 'beul' met 2 slangetjes, en mama en Aymé hebben even in het speelkamertje gewacht, maar ik kon ons ventje zelfs daar horen huilen.
Zijn holtes zijn wel doorgankelijk, maar te nauw was de conclussie.
Het enige wat daar tegen te doen is, is groeien....
En nu heeft hij er ook nog een onstoken oogje bij, hoeveel pech kun je in je kleine leventje al hebben.
We grapten al dat hij, als hij nu zoveel pech heeft, straks een enorme geluksvogel moet zijn.
Gerustgesteld weer naar huis, er kan weinig gebeuren.
Dus sinds dinsdag slaapt meneertje in zijn eigen bedje op zijn eigen kamertje........ ensliep gelijk 7 uren achter elkaar.
Wat inhoud dat ook wij 7 heerlijke uren hebben mogen slapen.

Nu nog groeien!!!!
En dat doet hij gelukkig als de beste, 1e keer CB hebben we ook al gehad en met een startgewicht van 3830gr kwam hij met 5 weekjes uit op 5285gr.
In het ziekenhuis zelfs op 5400gr.
Nog steeds een klein opdondertje, dat wel.... 49cm bij zijn geboorte en nu 53cm....
Mogen we iets langer genieten van al dat kleine spul hihihi.