Update depressie

Dat werdt wel eens hoog nodig tijd.

22 november 2010 heb ik de laatste Oxazepam geslikt....
Er zitten er nog genoeg in het doosje om een paard neer te krijgen, maar alleen even praten hielp al voldoende om niet naar het blauw met witte doosje te grijpen.
Wilco heeft me een poosje niet begrepen, wat we eigenlijk beiden niet begrepen omdat we wisten wat er mankeerde.
Praten met hem hielp dan ook vrij weinig, maar even in de telefoon klimmen en een luisterend oor van mams of oma boden uitkomst.
2x samen met Wilco bij mijn ouders geweest en daar kwam de ommekeer... nu begrijpt hij me volledig.

De laatste weken van mijn zwangerschap waren bijna ondragelijk.
Voor mezelf, laat ik dat voorop stellen.
Al heeft mijn omgeving daar stiekem wel het nodige van meegekregen, ik heb me vreselijk zorgen gemaakt om dat kleine wezentje in mijn buik.
Geen beweging?! Paniek.... moeilijk te vinden hartslag, rampscenario al in mijn hoofd.
Slapeloze nachten, gewoon te veel om me zorgen om te maken.

Na de bevalling kreeg ik pas te horen hoe slecht ik er wel niet heb uitgezien die laatste 6 tot 8 weken.
En bedankt haha, altijd achteraf he ;-)
Toen Niam eenmaal op mijn buik lag gleed alle spanning en verdriet van me af.
Kon niet meer stoppen met huilen...
Hij was er, gezond en wel op mijn buik.... en dankzij mijn doorzettingsvermogen kon het thuis gebeuren.
Had ik mijn medicatie langer geslikt, dan was dat niet mogelijk geweest.

Best wel moeilijk om toe te geven dat je een prenatale depressie hebt, of hebt gehad.
Lang niet iedereen kent het dus bleef ik uitleggen wat me mankeerde, wat overigens wel veel geholpen heeft, je voelt je meer begrepen omdat mensen opeens begrip tonen voor hoe jij je voelt.

We zijn nu bijna 5 weken verder na de geboorte van ons 2e wonder, onze zoon.
De 1e 3 weken heb ik mijn up's & downs gekend, die deels te wijten vielen aan de depressie, maar des te meer aan de hormonen.
Die nare gedachten zijn helemaal weg, het gevoel dat ik rust wil in mijn hoofd komt zo nu en dan opzetten.
Wilco helpt waar hij kan, en ik geef duidelijk aan wanneer het even niet gaat zoals ik het wil.
Het gesprek bij de bedrijfsarts, wat nog wel even duurt omdat ik nog 4 weken vakantie heb na mijn verlof!!!, zal me helpen om te kunnen zeggen "Die depressie?, die heb ik overwonnen!".

Voor nu, ik voel me goed, ben onwijs gelukkig met mijn man en 2 prachtige kindjes!