Voor dag en dauw

De klok geef 5:51u aan terwijl ik dit zit te typen.
Aymé zit heerlijk met een pap-fles voor de buis.
Dit keer is dat vroege tijdstip geheel aan mezelf te danken, want het slapen van ons meisje gaat tegenwoordig keigoed ( ik klop af ).
Ik kan verdikke geen aan-eengesloten nacht meer maken, of het nu mijn bekken zijn of mijn rug, onbewust kreun ik Wilco wakker en als deze olifant zich met haar kussenparade omdraait ligt hij er ietwat nakend bij omdat ik het de hele Lits-Jumeaux mee trek.

Lief vraagt ie dan 'of het wel gaat', waarop ik mijn hoofd in het kussen begraaf, en het liefst als een klein weerwolfje de nacht bij elkaar huil.
Ik geef het eerlijk toe, deze zwangerschap valt zwaarder uit dan ik had verwacht.
Zijn schopjes maken een heleboel goed, en wanneer ik op de tafel van de VK lig kan ik wel huilen van geluk.
Maar die vermoeidheid en rug/bekkenpijn worden eerdaags funnest.
Zo had ik voor vandaag een hele planning liggen, Aymé naar de peuter, waar ze het overigens geweldig vind, en me nog voor ze haar jas uit heeft al uitbundig uitzwaaid en enthousiast "Doeg" roept, dus handjes vrij en schoonmaken maar.
Misschien helpt beweging me straks van de rugpijn af en kan ik alsnog wat doen, anders is het gewoon tanden op elkaar of met "De Mefisto-club" van Tess Gerritsen op de bank.
Nog 6 weekjes.... of 8
Ik moet maar zo denken, ik krijg er iets ontzettend moois voor terug.