Als dank een doosje bruine liefde

Dat kreeg ik afgelopen zondag, voor het trouw uitlaten van buurhond Scoob dit weekend.
Een doos Merci.
En dat doosje stelde mijn geduld zwaar op de proef, en niet alleen de mijne.

Aymé heeft dezelfde liefde voor chocolade ontwikkeld als mama, dus niet alleen haar vingertjes wezen naar DE doos.
Zo'n fijn tijdstip ook, de patatjes waren besteld, de bordjes stonden op tafel, en de Merci lag ons beiden in de nek te hijgen op het plankje boven de bank.
Nou vooruit, 1tje om het af te leren voor het eten zou geen kwaad kunnen.
Dus toen de patatjes arriveerden zaten we allebei onder de chocolade, Aymé doordat ze zo zat te smullen, en ik omdat ze tegen mij aan lag terwijl ze gretig gebruik aan het maken was van mama's zwakte.
Of ik nou stiekem zelf zat te kwijlen zal een raadsel blijven.

Wilco maaktte kortemetten met ons zoete avotuur, en verruilde de Merci in voor de zak 'tats' en 'ketten'.
Uit zelfbescherming heb ik het doosje op de koelkast gelegd en mezelf beloofd dat ik er vanavond heus nog wel 2 of 3 mocht hebben.

Uiteraard ben ik dat doosje, onder het mom van het 'vergeethormoon', totaal vergeten.
En dat is bijna onmogelijk omdat de rest van ons aangelegde chocoladedomijn zich in de koektrommel op de koelkast begeeft.
Je zou dus denken dat Aymé er dan wel aan zou denken, want voor ze naar bed gaat mag ze kiezen uit de bewuste koektrommel, met een bekertje Milk&Fruit.
Tandjes poetsen en floeps op bed.
Maar na de patatten was ze zo moe dat dat er niet meer in zat, en ik me tijdens de koffie gruwelijk heb vergrepen aan de speculaas.

Gisterenavond was er daar dan ook dat vreemde geluid.....
*pets pets, tiktik, prrrrtprrrt*
Kraan was dicht, flessen in de koelkast allemaal voorzien van een stevig dichtgedraaide dop...........
Och..... shit, wie van de 2 trouwe makkers is aan de kak en heeft naast de koelkast ge......... en op!!!!???
Daar lag HET doosje Merci....... nou ja, wat er van de chocolaatjes over was....
Had ik ze nou maar wel gezellig op het dienblad bij het Blond-serviesje van Aymé op de grote tafel gelegd.
Er droop dure chocopasta van mijn koelkast, en ik voelde een bijna ondwingbare drang om de chocolade van de grond te likken.
Hoe zonde!!!
Dat krijg je nou van zelfbescherming.
Nu heb ik natuurlijk al een nieuw doosje gehaald, en er gelijk de doos van 230gr. Raffaello bij gekocht bij Kruidvat voor 2,99.
Die zijn immers ook onweerstaanbaar, Aymé vind ze vreselijk, dus de kans dat ik die moet delen is nihil.
De Merci hebben we ook gezellig bij het serviesje op het dienblad en plateautje neergelegd.
Weg zelfbeheersing/bescherming.
Vandaag laten we ons gaan.