Lief klein zorgenkndje
Het leek een hele poos goed te gaan met de Breath Holding Spells.
Ergens in december de laatste, toen ze met slee en al kennis maakte met de stoeptegels.
En eerlijk is eerlijk, ik ben als de dood dat het gebeurt, dus probeer haar zoveel mogelijk te beschermen.
Wat, blijkt nu, niet altijd lukt dus.
Woensdagavond was het sinds 2 maanden weer raak.
Och och meisje toch, wat maak je mama dan toch bang en verdrietig.
Maar......positief punt......ik bleef rustig
Het blauwe bleef uit, maar het ademen duurde nu langer als anders.
Wat heb je daarna lang bij mama gezeten.
Vanavond was het weer raak.
Nu uit boosheid, omdat ze niet verder mocht dan het afstapje.
en daar ging ze, zo pardoes met dr neusje tegen de rand van het opstapje, tegen de rand van de tegels...... Dit keer duurde het weer lang, en ik kreeg weer dat rare weeïge gevoel in mijn buik, en dacht even dat ik moest
..... Meiske meiske.
Wilco heeft haar op haar zij op de bank gelegd en langzaamaan kwam ze weer bij.
Werkelijk, het huilen staat me nader dan het lachen en mijn benen lijken pudding.
Nu prijkt er tussen haar oogjes een snee...
Vreselijk om je kindje zo te zien.
Ik hoop vanuit de grond van mijn tenen dat ze er snel overheen groeit.
~*~
Meetje mijn allerliefste meisje,
Jij bent mama's eigenwijsje.
Met jou in mijn armen,
vergeet ik alles om me heen.
Dan is er maar 1 ding belangrijk,
en dat ben jij alleen.
Jouw mondje zoekt mama's arm,
bij mij is het lekker warm.
Als je dan je plekje gevonden hebt,
dan komt er een grote gaap,
en val je in mama's armen lekker in slaap.
Je bent mijn moppie, mijn meisje.
Heerlijk knuffen kan ik met jou,
daarom wil mama je vertellen,
dat ik gigantisch veel van jou hou
reacties (0)