Een nieuwe fase

Een nieuwe fase in t korte leventje van Aymé.
Voor haar een hele stap, maar naar alle waarschijnlijkheid, voor mij als mama een nog grotere stap.
Zij kan zich het tenslotte niet herinneren.
Ik daarintegen straks als de dag van gisteren.

We zijn al weer even bezig met het wennen aan fruit en groente.
Maar de fles blijft, en daar geniet ik extra van.
Mijn intieme momentje met mijn prinsesje.
Dan streel en knuffel ik haar, en kus ik haar bijna plat.
Ik bewonder en verwonder.
Tijdens de fles komen toch de herinneringen aan de nacht van 9 op 10 november weer even terug, en heb ik voor even mijn 'kleine pasgeboren glibberige' meisje weer in mijnm armen en moet ik een aantal keren slikken om niet te gaan huilen.
Mijn dochter, gedragen met zoveel liefde, 9 maanden lang dicht bij me geweest.
En als ik dan nu naar haar kijk, zie ik dat ze zich ontwikkeld, en druk bezig is om de grote wijde wereld te ontdekken.

Vandaag hebben we dan ook officieel 'afscheid' genomen van maatje 50/56 en hebben we verschillende 62jes de kast uit gedaan.
Het dierbaarste hebben we symbolisch in haar "herinneringkoffer" gedaan.

Ook hebben we vandaag van de kinderwagen een wandelwagen gemaakt.
De dekentjes en lakentjes in de was, maar eerst even flink aan gesnoven natuurlijk.
En boven een traantje weggepinkt.
Want, hoe graag ik ook zo willen.
De tijd blijft niet stilstaan, hij gaat verder, zo ook Aymé haar ontwikkeling.

En sinds mevrouw door heeft dat de wereld niet alleen bestaat uit blauwe lucht en takken van bomen wil ze kijken, vooral veel kijken, haar veilige wereldje groter maken.
En wij, wij zijn haar verplicht hierin mee te gaan.
Dus vanaf vandaag ziet ze de wereld aan zich voorbij trekken, zonder te schrikken van een scooter, trekker of het lawaai in de supermarkt.

Moe maar voldaan heb ik haar net in bed gelegd, alle indrukken is ze nu aan het verwerken.
Als ik dan naar haar kijk, staand op de drempel van haar kamertje, in het schemerdonker.
Zou ik willen dat ik nog meer dan meer van haar had genoten toen ze nog zo klein en geheel onafhankelijk was.
Maar als ik dan dat lieve kleine zuchtje uit dat kleine mondje hoor komen, besef ik dat mijn baby er nog steeds is.
En dat ze voor altijd mama's kleine meisje zal blijven.

Zachtjes doe ik de deur van haar kamertje dicht, luister nog 1x aan haar deur, loop de trap af, bedenkend wat voor 'leuks' we morgen eens zullen doen.