Opgeruimd leven

De zolder op geweest, maar waarvoor ?

Juist, mijn spulletjes, die ik in 3 jaar heb verzameld.
De spullen die: verhuist zijn van het ouderlijke huis naar de Nieuwstraat, van de Nieuwstraat naar de Reitsmastraat, van de Reitsmastraat naar de Hoofdstraat en van de Hoofdstraat naar een stukje verder in de Hoofdstraat en weer terug naar de Hoofdstraat, het ouderlijke huis dus.
Mijn spullen hebben dus vaker de binnenkant van een doos bekeken dan een dakloze.
En weten sommige mensen t bestaan van een dakloze niet meer, zo weet ik niet meer wat ik in 3 jaar bij elkaar gesprokkeld heb.

Ik ging de zolder op voor de staafmixer en mijn babyfotoalbum.
En na enig getrek en gescheur kwam ik bij DE dozen die ik zocht.
En kwam ik thuis met het gezochtte en nog veeeeel meer haha.

Op de bank met een bakkie de doos met foto's leeg gehaald.
Allereerst natuurlijk de babyfoto's bekeken, en t idee daarachter was weer om te kijken op wie Aymé nou het meest leek.
Want daarover zijn de meningen flink verdeeld.
En na het bekijken van Wilco zijn album, zijn we samen maar tot de conclussie gekomen dat ze van ons allebei iets heeft meegekregen, maar t meest op zichzelf lijkt.
Dat leek ons t mooist en t eerlijkst.

Maar goed, om terug te komen op t bekijken van alle andere foto's.
Zo hier en daar kwam ik foto's tegen met veel herinneringen.
Goed of niet, dat maakt weinig verschil.
Ik heb ze terug gestopt in de doos, maar op bed lag ik flink te malen.
Om wat ik tegenwas gekomen, en wat mijn bedoelingen ermee zouden kunnen zijn.

De volgende ochtend, zittend achter aan de tafel heb ik voorgoed afstand gedaan van een stukje van mijn 'verleden'.
De foto's op stapeltjes gelegd, alle ex-en liggen inmiddels in stukjes in de prullebak.
Evenals foto's van mijn '1e samenwoonhuis'.
Natuurlijk wel nadat ik ze allemaal nog eens heb bekeken, en voor mezelf wat dingen op een rijtje had gezet.
Na het laatste stapeltje scheuren kwam het opgeluchtte gevoel.
En gaf me een gevoel van vrijheid.

Ik ben nu tenslotte gelukkig.
Heb een kei van een vent, een dochter, een huis, lieve huisdieren en een super familie.
Kortom, voor een verleden is geen plekje in mijn huis, laat staan in mijn hart.
Ik heb die deeltjes in mijn rugzakje gestopt, en een flinke knoop in t koord getrokken.
Tijd voor een nieuw rugzakje.
Liefst een roze, dan zal ik vor 1x nog de knoop uit t oude rugzakje trekken, om daar alle dingen van mamsie uit te halen, en deze in mijn nieuwe rugzakje te doen.
Dan trekken we nog 1x heel hard aan het koord van het oude rugzakje, om hem nooit meer open te maken.
Wat geweest is, is geweest, ongeacht of het nou leuk, iets minder leuk of helemaal niet leuk is geweest.
Er komt een tijd, dan sluiten we het oude af, om helemaal te gaan voor al het nieuwe onbekende.

Zo, wat een ruimte