Niet zo vanzelfsprekend

Vorige week al de planning om deze blog te gaan schijven, maar.......is het wel gepast om zoiets te vertellen.

Tja, stilzwijgen is helemaal niet gepast, en het houdt me nu eenmaal bezig, en wat mij zoal bezighoudt deel ik hier met jullie op BB dus heb de stoute schoenen aangetrokken.

3 maart van dit jaar wisten Wilco en ik dat we, na een verdrietig einde van 2007 opnieuw een wonder zouden verwachten.

De grote vraag bleef alleen, zou dit kindje wel bij ons mogen blijven.

Ik voelde me goed, had praktisch nergens last van en straalde als een sterretje bij heldere hemel.

Niets leek ons geluk in de weg te staan, de echo's die volgenden lieten zien dat er een prachtig gezond meisje in mijn buik groeide.

Bijna op hetzelfde moment als dat wij de test deden, deed het nichtje van mijn nichtje dat ook.

En ook zij bleek zwanger te zijn, wat dus zou betekenen dat we bijna gelijkertijd een kindje zouden krijgen.

Van mij is ze overigens niets, maar bij verjaardagen komen we elkaar wel eens tegen, en beide oma's wonen naast elkaar, dus als we elkaar niet via Hyves spraken, bleven we wel op de hoogte dormiddel van de beide oma's.

Haar zwangerschap verliep iets minder soepel, veel moe, ziek en haar placenta lag voor.

De laatste weken voor onze uitgerekende datum hadden we regelmatig contact.

Want hoe dan ook, het blijft spannend.

Ik ben maandag 10 november bevallen van onze mooie meid Aymé...

Uiteraard was ze vrijwel meteen op de hoogte, maar bij haar nog geen tekenen van een naderende bevalling.

Op zondag beetje tegen het einde van de middag kreeg ik telefoon van oma.

Ze was bevallen, van een dochter.

Maar.......... het leek niet goed te gaan.

Dat was 1 van de redenen waarom ze me later hebben gebeld.

Zaterdags was het begonnen, 10 uur in de ochtend.

S'nachts om 12u 10 cm ontsluiting, maar t hummeltje wilde er niet uit, zelfs niet met hulp van de vacuumpomp.

Besloten werdt een keizersnede, maar onderweg naar de OK stoptte het hartje van de kleine meid, en midden op de gang kreeg ze een flinke spuit morfine om zo gelijk een spoedkeizersnede uit te voeren.

Het kindje is paars/blauw geboren.
Het had 3x de navelstreng om haar nekje, wat dus de reden was waarom ze niet geboren KON worden.
Door zuurstoftekort zou ze hoogst waarschijnlijk meervoudig gehandicapt zijn.

Haar niertjes en levertje functioneerden ook niet naar behoren.

Na veel onderzoeken en observaties is besloten om dinsdags de apparatuur stop te zetten.

Het meiske had maar 2% hersenactiviteit, en zou geen menswaardig bestaan kunnen hebben.
Tja, hoezo even flink met beide benen op de grond worden gekwakt.
Tranen hebben hier rijkelijk gevloeid, maar ik wilde sterk zijn voor mijn nichtje(s).
Vooral omdat mijn ene nichtje 19 weekjes zwanger is.

Ik heb een mooi kaartje gestuurt, met een ontzettend mooi gedichtje.

Alleen mijn naam erop, want erg gepast vond ik het niet om Aymé haar naam erbij te zetten, dus ook Wilco zijn naam stond er niet op.

Zaterdag is het kindje begraven, voor haar overlijden nog wel gedoopt, dus iets moois is haar meegegeven.

Als ik dan nu naar mijn dochter kijk, besef ik hoe rijk we zijn met een gezond kindje.

Want zo vanzelfsprekend is het niet.