Enorm geschrokken

Maandag hadden we onze drie maanden echo. Dat was weer enorm leuk om te zien! Ons Ukkepuk was lekker beweegelijk. Het zwaaide met de armpjes en beentjes. Dan viel Ukkepuk ineens in slaap. De mevrouw die de echo maakte probeerde Ukkepuk weer wakker te maken door mn buik iets te laten schudden, maar dat hielp niet. Toen Ukkepuk ineens wakker werd, maakte het een koprol en ging even andersom liggen. Dat was maandag.

Gisterochtend, twee dagen na de echo, stond ik met buikkrampen op. Op het toilet zag ik dat ik enorm veel bruine afscheiding had. Ik had nog nooit zoveel bruine afscheiding gehad, dus ik maakte me lichtelijk wat zorgen. Maar zolang het niet om helder rood bloed ging, zou het niet erg zijn, bedacht ik me. Wel was ik de hele dag onwel, en ik kon niet anders dan op de bank blijven liggen en wat slapen. Iets voor vijven zag ik ineens dat ik rood bloed verloor! Ik belde in paniek mijn vriend op die direct naar huis kwam. Ik was zo enorm geschrokken dat ik ervan moest huilen. Luc belde de verloskundige en ze bleef tot 18.00 op ons wachten om te kijken of ze wat hartactiviteit van het kindje kon horen. Eenmaal bij de verloskundige moest ik even liggen en ze probeerde de hartslag van het kindje op te sporen met een apparaatje. De vorige keer konden we er een mooie hartslag horen, maar dit keer hoorden we helemaal niets... Mn vriend begon verslagen te kijken en ook ik begon te snikken. De verloskundige had de sterke vermoeden dat dit om een miskraam ging. Ze voelde nog even of de baarmoedermond geopend was, maar dat was nog niet het geval. Ze belde naar de Erasmus MC en we konden meteen langs. Haar vermoeden moest bevestigd worden door een echo en er moest een afspraak gemaakt worden voor een eventuele curretage.

We hebben uren op de gyneacologe gewacht, denkend dat het kindje gestorven was. De schok was groot, het was zo ineens... en we begrepen het niet. Ik was 11 weken en 4 dagen, bijna 12 weken dus! En maandag bleek alles goed op echo! De gyneacologe moest een spoed ingreep doen, daarom liet ze lang op zich wachten, maar toen ze eindelijk binnen kwam, had ook zij het vermoeden dat het waarschijnlijk geen goed nieuws was. Ze ging een echo maken en toen zei ze verbaasd: `Maar ik zie hier een levend spartelend kindje!´ Luc´s gezicht klaarde helemaal op, en ook ik begon te lachen van opluchting. Inderdaad zagen we op het schermpje ons zeer bewegelijke Ukkepuk. Volgens de gyneacologe moest dit een goed teken zijn, want kindjes die zich niet goed voelen zijn niet zo bewegelijk. Verder zag alles er goed uit. Het was waarschijnlijk een gesprongen bloedvaatje. Ik kreeg het advies om rustig aan te doen de komende dagen en verder wenste ze me nog een goede zwangerschap toe.

Maar wat waren wij geschrokken zeg... We kwamen om 22.00 weer thuis, op van de zenuwen, maar ook enorm opgelucht.