Een jaar geleden...

Een jaar geleden... een paar dagen hebben we mogen genieten van een positieve zwangerschapstest. Stiekem had ik al een babypakje gekocht, wat was dit derde kindje gewenst! We droomden al over hoe het zou zijn, ons gezin met een baby erbij.
Op kerstavond dineerden we bij mijn ouders. Ik genoot echt van ons geheimpje, ik straalde van binnen! Na het eten kreeg ik wat last van mijn buik, wat ik weet aan het eten. Onderweg naar het toilet keek ik in de spiegel en verbaasde me over hoe snel er al een buikje zichtbaar was! Met een glimlach op mijn gezicht liep ik verder naar het toilet.
En toen... bloed! Rood bloed! Geen oud bloed, geen spotting, echt een behoorlijke hoeveelheid. Toen ik de toenemende buikpijn er aan koppelde drong het ineens door: het gaat mis. Tja, als je twee kinderen hebt en nog niet eerder een miskraam hebt gehad, dan word je naïef. Ik was niet voorzichtig geweest met mijn blijdschap, ik heb me niet gereserveerd opgesteld.
En dat deed flink pijn. Helaas wat het niet de laatste keer, nog tweemaal mochten we ons verblijden met positieve tests, maar helaas mocht het toen ook niet zo zijn.
En nu, een jaar later, een druk schoppend mannetje in mijn buik! We zijn ontzettend blij dat het mocht lukken, onze derde wens. En ik hoop zo enorm mee met de meiden die ook nog zo vurig hopen op een kindje. Het is en blijft een wonder!