20 weken echo
Gister, 15 oktober 2012, 13:30 was het zover. Wij kregen de 20 weken echo!
Ruim op tijd waren we aanwezig. Ik wist echt niet dat de dag tot 13:30 zo belachelijk lang kon duren. Slecht geslapen, vroeg op, even op bb, even een wasje opvouwen. Vaatwasser uitruimen, kleien met Sophie... Pfff, hoe laat zou het ondertussen zijn?? 10 uur pas????? Mijn hemel....
Om 12 uur kwam mijn schoonmoeder onze dochter ophalen. En kon ik daarna nog even lekker douchen. Ik ben dol op lang douchen, maar nu stond ik om 5 over half 1 aangekleed en wel beneden. Mijn vriend was inmiddels thuis en had overigens neeeergens last van.. mannen!!! Hij legde zelf uit: "als er iets mis is met de baby, dan is dat toch al zo, en kunnen we daar niks aan doen... nu druk maken heeft dan toch helemaal geen zin???" Ik keek hem echt zwaar onbegripvol aan en besloot toen daar niet verder op in te gaan. Wel vroeg ik hem nog even: " zeg lieverd, mocht er nou straks WEL iets mis blijken te zijn... wil je me dan een plezier doen en niet zulke ongevoelige dingen zeggen??" Toen was het zijn beurt met vraagtekens in zijn ogen mijn kant op te kijken, maar zijn antwoord was: "belooft"!
Aangekomen in het ziekenhuis. Ik zit net, heb mijn spelletje op mijn telefoon aangezet om de tijd te doden en hoor: Mevrouw ******? Heyy! Dat ben ik!! Mijn vriend en ik staan op en ik geef een kleine vrouw van middelbare leeftijd met korte stekeltjes een hand. Daarna is Ries aan de beurt. Ze draait zich om en dat is het teken dat we achter haar aan mogen lopen. Maar niet voor we samen een paar seconden naar haar kont kijken... Deze mevrouw heeft haar ontzettend foute spijkerbroek letterlijk tot ver over haar navel met een riem vastgezet. Haar witte t-shirt zit in haar spijkerbroek gestopt. Ik ben op slag al mijn mensenkennis kwijt (blijkt later). In mijn hoofd bedenk ik me dat ik haar bij thuiskomst meteen moet opgeven bij de modepolitie.
Ik kijk Ries aan en we moeten lachen.. Ik vertel nog snel dat ik haar vorige keer ook al een keer had zien lopen. We volgen deze opmerkelijke mevrouw naar het kamertje. Door alle lol die mijn vriend en ik op dat moment zonder iets te zeggen samen hebben moet ik plassen... Helaas. Ik vraag of ik nog snel even naar de wc mag... Jawel hoor zegt ze, maar dan ga ik nog wel even iemand anders helpen. Neem je tas maar weer mee! Zonder pardon staan we weer buiten, en ik besluit dat ik haar niet aardig vind. Ik zeg tegen mijn vriend dat ik zeker weet dat deze mevrouw de echo niet zal doen... "Ze zal wel alles klaarmaken en de zwangere vrouw installeren.." Naast mijn vriend begint een zwangere te grinneken. Ze weet meteen over welke mevrouw dit gaat, denk ik.
Ik ga naar de wc, waar ik voor het eerst sinds 15 jaar meemaak dat ik de deur op slot vergeet te doen en er dus een mevrouw binnen komt. Ik vind het zelf erg grappig, maar kan op slag niet meer plassen... Het duurt een minuut voor ik weer kan. We komen daardoor tegelijk de wc weer uit en ik vertel haar dat dat wel erg genant was. We lachen er samen nog even om. Ik ga weer zitten op mijn plek en start mijn spelletje weer. Ries zit al te neuzen in een boekje.
Mevrouw *****? Komt u maar weer hoor!! Het is 10 minuten later en we mogen weer naar binnen. "Waarvoor komen jullie?" Vraag de mevrouw die ik besloten heb niet meer aardig te vinden met de spijkerbroek tot onder haar oksels. "De 20 weken echo" antwoord ik. "En wat is dat eigenlijk" vraagt ze met een gezicht die verraad dat veel mensen daarop antwoorden: de echo waarop ik kan zien of het een jongetje of een meisje word!!! Die weet ik!! Denk ik... HA! Dus zeg ik zonder te stotteren wat ik de week ervoor nog hier op bb gelezen heb: "het Structureel Echoscopisch Onderzoek... SEO." Mevrouw foute spijkerbroek kijkt me verbaasd aan... Ik ga verder: "daarop word gekeken naar alle belang..." "stop maar" zegt ze vriendelijk. "dat antwoord heb ik nog nooit gehoord, wat goed zeg"... Ik antwoord met een beschaaft: "och".. Iemand niet aardig vinden word wel moeilijk als ze je complimentjes gaat geven. Ondertussen zie ik mijn vriend kijken met een blik die niet verraad dat hij ook vrij verbaasd is dat ik dat weet, en dat hij echt nog nooit van die afkorting heeft gehoord.
Ze vertelt nog wat en vraagt: "als ik het geslacht kan zien, willen jullie dat dan weten??" Ik zeg: "ja graag, maar wel pas achteraf, als we weten dat de echo goed verlopen is". Weer krijg ik alle lof. "Wat goed dat je dat zegt!! Ik kijk daar altijd pas aan het einde naar, het is niet waar deze echo over gaat". Ik besluit, niet eens met tegenzin, dat ik deze vrouw niet langer onaardig vind.
Ik ga liggen, en ze zegt dat het niet voor niks een Structureel onderzoek heet... Er zit structuur in. Daarom verzoekt ze ons vriendelijk onze vragen te bewaren tot na het onderzoek. Het stellen van vragen tijdens het onderzoek stoort, en hierdoor wijkt ze misschien af van haar afstreeplijstje waardoor ze bang is iets te vergeten. Ook al brengt ze het vrij streng, ik kan me hier helemaal in vinden! Ik wil ook niet dat ze iets vergeet, en ten slotte is ze mijn nieuwste vriendin...
De echo begint. Placenta aan de buikwand, kindje ligt dwars in mijn buik. Hersentjes zijn goed, niet teveel vocht in het hoofdje, kleine hersentjes aanwezig... Mijn vriend maakt nog de grap: Hersenen?? Die heeft hij of zij niet van ons. Ze antwoord: "nou... als jou vriendin geen kleine hersenen had gehad, had ze mij echt niks over een Structureel Echoscopisch Onderzoek kunnen vertellen...." Ik val haar bij met een korte: "hmhmm". We zitten zoooo op 1 lijn.
Klaar met het hoofdje, er worden 2 handjes gevonden, en 2 mooie voetjes. De lipjes zijn goed, en voor zover ze kan zien dus geen hazelipje. In het mondje kunnen we niet kijken zei ze, dus een open gehemelte is niet zichtbaar. Dan het hartje, de kamers krijgt ze niet goed. Dit duurt even. Ze zegt na een minuutje: "sorry, ik kan dit niet goed zien met de ligging van het kindje, wat zeker niet wil zeggen dat het niet goed is, maar ik ga er zo nog even naar kijken". Ik voelde me gerust gesteld. De bloedvaten van het hartje waren wel goed. Buikomtrek was goed. Gevuld maagje, niertjes oke! Alleen geen gevuld blaasje, maar daar moesten we even op wachten. Na een minuut of 3 was dit ook oke. Bovenbeentje werd gemeten, en ook die was goed. Ineens zei ze: "Ja! Nu zie ik duidelijk de 4 kamers van het hart, jullie ook?" Ik zag het! Erg fijn. Ook de navelstreng was goed, 3 bloedvaten.
"Nou, voor zover ik het kan zien is alles goed! Hebben jullie nog vragen???" Ik kon me niks bedenken! Deze mevrouw was zo duidelijk dat er echt niks te vragen overbleef. Daarbij, mijn kindje was voor zover te zien gezond!!!! Dus nu mag ik eindelijk zwijmelen over het roze/blauw gedeelte. Ook mijn vriend heeft verder geen vragen, en dus kijken we naar het geslacht. Binnen een paar seconde zet ze het beeld al stil en zegt: dit is denk ik het geslacht.... Ik zie niks. Mijn vriend zegt: Een ******? JA! Ik denk het wel. We zijn blij en kletsen nog wat na. Ik vraag hoe zeker ze is... Ze vind het moeilijk, en is duidelijk iemand die geen uitsluitsel wil geven, niet over de gezondheid, dus ook niet over het geslacht. "Wat zal ik zeggen? 90 procent?" Ik ben tevreden en geloof dat ze het bij het rechte eind heeft.
Dan is de tijd gekomen dat we afscheid moeten nemen. Ik bedankt haar nogmaals voor de echo, en vertel haar dat ik het als heel fijn en duidelijk heb ervaren. Ik krijg van haar nog een klopje op mijn arm, en we lopen de deur uit. Buiten schudden we elkaar de hand, en dat was het dan...
Voor zover mijn 20 weken echo... Het geslacht houden wij geheim, behalve voor (schoon)ouders, mijn zus, en mijn 2 beste vriendinnen. Maar aangezien deze nog niet allemaal op de hoogte zijn hou ik het hier nog even geheim.
Moraal van dit verhaal: Ook iemand die er een vreemde kledingstijl op na houd kan erg vriendelijk zijn!
Namen in dit verhaal zijn aangepast. Dit verhaal berust volledig op de werkelijkheid. Behalve het stukje dat ik moest plassen van het lachen, ik moest namelijk al, maar het paste zo mooi in het plaatje.
reacties (0)