20 weken! 1 van de grootste mijlpalen in je zwangerschap. En ook degene met de meeste tussenliggende veranderingen.
Zo was ik 20 weken geleden nog niet zwanger. 20 weken geleden was ik ongesteld! Waar ik overigens heel blij mee was omdat het wel 36 dagen op zich liet wachten. Het was prachtig weer en we gingen met vrienden bbq'en in de tuin. Ik kwam buiten en zei: yes yes yes! Ik ben ongesteld.... Mijn vriend en de vriend van mijn vriendin waren even weg, dus heel ongepast was het niet. Ik stond echt even te springen in de tuin. Mijn vriendin dacht: huh? Dus legde ik uit: owww, niks bijzonders hoor... Ik ben een beetje mijn cyclus aan het bijhouden voor als we volgend jaar aan een tweede willen beginnen (ja, mijn vriend wilde het graag geheim houden om zo de druk niet te verhogen en de doet-je-zaad-het-wel grapjes te voorkomen). Dat respecteerde ik natuurlijk.
18 weken geleden vonden de zwemmertjes van mijn vriend mijn gesprongen eitje... Ik liep (waarschijnlijk) op dat moment non-alcoholisch te doen in de kroeg met weer een andere vriendin. En het Nederlands elftal had zijn eerste wedstrijd op het WK verloren. Die 11 kluitenduikers kunnen nog wat leren van mijn ventje. Scoren doe je zo!
16 weken geleden, op 21 juni, hadden wij een positieve test, en was ons kindje met het blote oog nog niet zichtbaar. Wat waren we blij! Ik wilde wel 10 testen doen! Maar ja, zoveel had ik er niet in huis! Uiteindelijk zijn er nog best wat testen doorheen gegaan. Gewoon, omdat het kan! Al gaf niet 1 diezelfde euforische kick als de eerste.
14 weken geleden kregen wij de eerste echo voor de predict studie bij het Erasmus MC, en begonnen de 10 slopende weken bij moeders voor moeders. Dat allemaal terwijl ik ook al zeker een halve week ziek, zwak en misselijk was. En dan nog riep ik dat ik dat fijn vond want zo wist ik ten minste zeker dat ik zwanger was.
8 weken geleden was mijn kindje al af! 10 weken lang heb ik gebouwd en gemetseld, hier nog wat, en daar nog een vingertje. Hey, zit dat wel goed??? Ow ja! Dat hoort. Pom pom pom, ik heb wat afgeknutseld. Doodmoe was ik, nog steeds misselijk, maar de echo bewees dat het niet voor niks was geweest. 1 kind! Alles erop en eraan, misschien nog niet zo groot, maar dat mocht de pret niet drukken. Ten slotte moet je nog wel iets te doen overlaten voor de resterende 28 weken...
7 weken geleden mocht heel de wereld weten dat ik zwanger was. Iedereen die me lief was wist het inmiddels al, maar ook facebook mocht vanaf nu meegenieten.
4 weken geleden mocht ik zeggen: "dag blauwe flessen, dag moeders voor moeders! Het was ontzettend gezellig, maar ik kan helaas niet meer meedoen door een tekort aan hcg! Veel plezier met mijn urine, en bedankt voor de armband."
3 weken geleden voelde ik een klein schopje voor het eerst! Terwijl ik een weekendje met mijn werk in de Ardenne was en net met een drankje was gaan zitten voor het mooiste uitzicht ooit! Heel bijzonder.
1 week geleden was het bijna zeker dat mijn kindje al licht kon zien en kon horen vanuit de baarmoeder. Dus vertel ik nu iedere dag een paar belgenmoppen tegen mijn buik! (Neenee, grapjuhhhhh, ik pest jullie maar, ik hou van belgen)
Nu vandaag mag ik zeggen: ik ben op de helft! Ik krijg meerdere malen per dag schopjes van mijn kleine spruit, en morgen hebben we de 20 weken echo waar ik toch wel erg zenuwachtig voor ben. Heb ik wel juist geknutseld?? Ik hoop het zo! Hopelijk gaan de komende 20 weken net zo snel als de eerste, maar iets in mij zegt van niet... Op naar het maagzuur, de slapeloze nachten, en het niet (of op de tast) kunnen scheren van mijn benen (schaaaaaaat, vind je me nog steeds aantrekkelijk?? Natuurlijk bosaapje!)
Yessssssss
reacties (0)