Eerste echo

Gister was het dan zo ver... Mijn eerste echo met 6 weken en 4 dagen.

Ik was op van de zenuwen. Er werden eerst nog een hoop vragen gesteld in verband met het onderzoek waar de echo dus voor is. Toen, na voor mijn gevoel heel lang, mocht ik op de stoel gaan liggen.

Ze bracht het echo apparaat in (ow ja, zo voelde dat..) en al snel zag ik mijn baarmoeder, of ten minste, dat dacht ik. Ik zag er alleen niks in... Mijn hart zat echt in mijn keel. Ze bewoog even een beetje, en JA! daar zag ik een bolletje. Dat was mijn kindje. Het bewoog niet, en er gebeurde niks... Ze zoemde in. En toen zag ik het ineens. Een flikkerlichtje. Onze mini heeft een hartslag! Ze probeerde om het hartslagje in beeld te krijgen. Dat lukte niet. Soms vroeg ze even wat aan degene naast haar. Blijkbaar was de mevrouw die mijn echo deed in opleiding. Beiden vond ik ze zeer vriendelijke jonge meiden.

Ze ging verder kijken naar het dooierzakje en andere dingen. Mini is 6,3 milimeter. Dat paste redelijk bij de zwangerschapsduur. Het kon zijn dat ik ietsjes minder lang zwanger was, maar dat wist ze absoluut nog niet zeker. Zelf zou ik dat raar vinden, gezien ik er zelf best van overtuigd ben dat mijn eisprong op dag 14 of 15 was, en de zaterdag erna de innesteling. (5/6 dagen later). Maar, het is nog zo klein allemaal dat metingen ook niet 100% betrouwbaar zijn. In mijn hoofd hoor ik natuurlijk meteen: het groeit misschien niet zo goed!!! Mijn bezorgde hoofd kan ik soms wel schieten. Wat ik uiteraard niet doe...

Later probeerde ze nog eens het hartslagje op beeld te krijgen. Dit keer lukte het wel. Zijn of haar hartje klopt nu 122 slagen per minuut. Nog niet zo snel al zou moeten, maar ook dit paste bij de duur van de zwangerschap. Boven de 100 is goed zei ze...

Al met al een mooie echo, waar ik mooie beelden van heb gekregen. We hebben besloten het savonds meteen tegen mijn schoonouders te vertellen, want het voelde goed om dat te doen. De reden dat ik dit niet wilde is namelijk niet omdat als het fout gaat ik het hun moet zeggen. Maar omdat ik bijgelovig ben, en bang ben dat als ik het ze vertel, het daarom juist mis gaat. Gister had ik even een helder moment en dacht ik: als het nu nog mis gaat ben ik daar zo kapot van, dan wil ik ook mijn ouders en schoonouders om me te steunen. Het gaat mis of het gaat niet mis, dat heeft niks te maken met wie ik het vertel. Punt....

Mijn schoonouders vonden het geweldig. We hadden het Sophietje vertelt, en die mocht tegen oma zeggen: mama heeft een baby in haar buik. Ze vond het heel leuk en zei dat ze al heel sterk het idee had dat ik zwanger was, en zelfs al tegen Ries zijn vader had gezegt: als ze zwanger is komt het op mijn verjaardag... Ik ben op 3 maart uitgerekent en ze is op 26 februari jarig. 5 dagen ervoor dus. Wie weet.

Mijn schoonouders waren net weg en toen stond ineens mijn moeder met een bakje aarbeiden voor de deur. Aardbeien markeren deze zwangerschap want toen ik de eerste positieve test deed maakte ik zelf verse aarbeienjam. Ik liet mijn moeder binnen maar vergat de echo foto's weg te halen. Ze kwam binnen en toen bedacht ik me ineens: shiiiiiit die foto's!! Ik liep terug om ze te pakken maar toen zag ik haar er al naar kijken... Dus ik helemaal blozend: ja, jij vraagt je natuurlijk af wat dit is... En ik hield ze omhoog. Nee?? Zei ze... die had ik niet gezien. Wat is dat?? (oeps.. ze had ze dus NIET gezien) Ehhhh... echo foto's mam. Van jou???? Ja van mij. Ik ben bijna 7 weken zwanger. Ohhhh!! Wat leukkkk!! *kus**knuffel*

Nu ga ik het vanavond mijn vader vertellen. Ik heb mijn moeder gevraagd het nog even niet tegen hem te zeggen, want dat wilde ik Sophietje graag laten doen. Mijn vader zeurt heel vaak over kleinkinderen. Hij wil er het liefst 10. Mijn moeder dacht dat hij gisteravond niet thuis was omdat hij met Walter, een vriend, weg was. Toen ze thuis kwam bleek hij wel thuis te zijn. Mijn moeder vroeg waarom. Walter is opa geworden, zei hij.... dus het ging niet door. Mijn moeder was blij dat hij dat vanaf boven riep, en ze hem niet in zijn gezicht hoefde aan te kijken, haha. Ze is snel naar bed gegaan.

Vanavond gaan we daar eten, en dan zal Sophietje vertellen dat mama een baby in haar buik heeft. Het eerste wat ze zei toen we het haar vertelde was: mag ik voelen??? Dus ze voelde en zei toen: ik voel het!!!! Haha. Liefje.

Dus... kort samengevat. Mini leeft, en de opa's en oma's zijn na vanavond allemaal op de hoogte!