Tobias weer thuis..

Woensdagavond had ik hier al een vraag geplaatst over het kreunen met de oogjes dicht. Ik heb eerlijk gezegd niet eens jullie antwoorden gelezen. Hij leek echt pijn te hebben en ik besloot hem te tempen. Hij had 38.6 en heb daarna de dokterspost gebeld. Daar aangekomen konden we dit keer gelukkig direct doorlopen, en we hadden bij toeval onze eigen huisarts. Ze keek had Tobias nog nooit op de praktijk gezien en had altijd het idee dat ze mij een beetje hypochonder vond. Daardoor bedacht ik me dat ik zeker wilde dat ze Tobias goed nakeek. Dat deed ze gelukkig en ze vertrouwde het ook niet. Ik vertelde dat Tobias gemiddeld 2 uur per dag huilen maar dat hij vandaag de hele dag geslapen had en dat hij er niet helemaal bij was.. Hij dronk weinig en ook zijn poepluiers zagen er raar uit. Dat was rede om ons door te sturen naar het ziekenhuis, de tweede keer deze week..

Nou ja wij op naar het rijnstate en de kleine nogsteeds niet huilen… zelfs niet in de maxicosi. Ik voelde gewoon dat er iets niet goed was. Daar aangekomen ging hij een heel traject in van bloed, urine, ontlasting, slijm, en hersenvocht onderzoek. Vooral het laatste onderzoek was heftig. Ze raadde ons aan om even weg te gaan, maar ik bleef als een havik bij Tobias… Het was verschrikkelijk maar ik was blij dat ik er was voor hem. Harry had er meer moeite mee die wachtte op de gang.

In de loop van de avond viel Tobias opnieuw in slaap en we wachten op de resultaten… alles leek goed te zijn en we zouden naar huis gaan. Tobias moest blijven want ze wilden zeker weten dat hij geen hersenvliesontsteking had. Daar werden we midden in de nacht over gebeld, ik schrok me rot. De dokter vertelde dat het gelukkig geen hersenvliesontsteking was maar dat ze toch wilde weten waar de koorts vandaan kwam en verder onderzoeken gingen doen… hij was er nog niet helemaal bij en dronk nog slecht.

Vanmorgen stonden we weer om 9 uur in het ziekenhuis en meneer lag zo lief te slapen. Hij hoorde ons en deed gelijk de oogjes open….met een brede lach begroette hij ons.. De tranen biggelden over me wangen… pfff mijn mannetje! We hebben hem de hele ochtend geknuffeld gekust en getroost, hij leek nog veel pijn te hebben maar we moesten wachten op de arts met alle resultaten.

Ze zou om 11:00 uur komen en om 14:00 was ze daar eindelijk… Ze hadden iets gevonden dat duidde op een virus infectie. Niet een simpel virusje maar iets wat waarschijnlijk het hele maagdarm stelsel plat legde…maar voegde ze er aan toe, het zou zelfs ook nog van de longen en keel af kunnen komen. Tobias kreeg een stokje in zijn keel om daar een monstertje van het vocht te nemen om te kijken wat er aan de had zou zijn… Ze vervolgde…In beide gevallen kunnen we weinig voor hem doen. Het is iets wat hij uit zou moeten zieken… ik keek Harry aan, Tobias had nog koorts dus ik snapte er weinig van. Ze moeten toch iets voor die kleine man met zoveel pijn kunnen doen… Hij was nog aant kreunen geweest en ik vertrouwde het nogsteeds niet. Tocht waren haar laatste woorden; jullie mogen hem mee naar huis nemen.

Pff oke goed, even denken, naar huis…. Hij zal vanzelf beter worden…. Nou dat gaan we dan maar doen, ik vind ook dat een kindje in zijn eigen bedje hoort, dus aan de ene kant was ik blij…maar aan de andere kant nam ik een ziek kind mee naar huis….

Eenmaal thuisgekomen sliep hij weer direct als een os… en een uurtje later hoorde we een geluid dat we al twee dagen niet gehoord hadden…. Gehuil!!! Honger, dacht ik gelijk! We hebben een redelijk volle fles gemaakt om te kijken wat hij opdronk… en meneer zette het driftig op een drinken.. ..Hij heeft gewoon 160 opgedronken! Ik was trots… 4 poepluiers en een half uur later was hij weer in diepe slaap…daardoor merk je gewoon dat hij nogsteeds niet lekker is. We zitten nog te wachten op een telefoontje met wat uitslagen en dan hopen we wat gerichter te kunnen handelen… en tot die tijd kunnen we hem alleen maar heel veel liefde geven….

Ik wil jullie allemaal bedanken voor de lieve berichtjes…hopelijk voelt mijn kleine man zich snel weer beter!