De wondelijke smaak van kerst...

Heerlijk zo’n kerstdiner zonder smaak, en nee het ligt zeker niet aan de kookkunsten van Harry. Ik ben verkouden en niet zo’n beetje ook. Daardoor veranderen de meest lekkere frietjes in vieze meelballen, echt zo’n zonde. Terwijl het mij niet meer smaakt lijkt onze zoon eindelijk de smaak gevonden te hebben. Echt zo geweldig om te zien, oke hij slaapt nog steeds meer dan dat ie eet maar er gaat elke dag een beetje meer in, ook was ie in gewicht aangekomen en zit hij nu boven zijn geboortegewicht. Het gaat dus de goede kant op.

Twee weken oud is ie, en wij zijn inmiddels twee weken pappa en mamma, het is eventjes wennen geblazen maar we zijn mega trots en genieten niet met mate. Elk uurtje dat ie wakker is zien we die prachtige grote oogjes rustig in het rond staren. Hij vind onze gezichten geweldig en vind soms met alle kracht in zijn handjes mijn lippen of neus..auwie! Het is echt een heel tevreden ventje en we hebben gelukkig nog nooit de nijging gehad een Duracell op zijn ruggetje te zoeken. Het is en blijft een wonder en blijkbaar was dit nog niet genoeg en vond iemand boven dat wij na jaren een witte kerst verdienden. Het ziet er prachtig uit maar helaas kunnen we nog niet naar buiten…mijn lichaam functioneert nog niet helemaal…maar dat gaan we binnenkort allemaal inhalen.
De poezen vinden het maar vreemd zo’n minimens in huis. Zo af een toe komt er natuurlijk ook wel een heel eng geluidje uit de box. Ze zijn het er blijkbaar niet mee eens en je ziet ze echt denken waar we Tobias gekocht hebben en of we hem niet kunnen ruilen met het bonnetje, en dan het liefste voor een moot zalm. Nou nee dus… Ze moeten er maar aan wennen en in dit tempo moet dat wel gaan lukken voordat ie loopt...hoop ik..

Bij het woord gezinnetje gaan mijn nekharen al rechtovereind staan maar vanaf 11 december hoort kleine Tobias er dan ook echt bij. We gaan met z’n drietjes het jaar uit en we hadden ons dan ook geen beter kerstcadeau kunnen wensen. Het is heel vreemd als je zo lang ergens voor hebt gevochten en het dan ineens naast je ligt. De vraag of het ’t allemaal waard was hoef ik mezelf niet eens te stellen, met tranen van geluk in mijn ogen vervaagt alle pijn en moeite van de afgelopen jaren. We gaan dan ook echt genieten van alles en hopen dat de tijd niet al te snel gaat…hij mag van mij nog heel lang heel klein blijven…