BEVALLINGSVERHAAL..

Daar zit ik dan met mijn platte buikje, en wat een week geleden nog voor maagzuur zorgde ligt op dit moment als een roosje te slapen.

Na weken van voorweeën en tranen was ik vorige week donderdag eigenlijk een beetje op. De onzekerheid en frustratie over waneer het zou beginnen eiste zijn tol. Die avond heb ik mijn aftellijstje van het krijtbord geveegd en ben boos gaan slapen.

Alsof hij het wist…

Vrijdagmorgen 8 uur en bezoekje aan de badkamer bleek natter dan gedacht…knap…ik had toch echt niet in mijn broek geplast…ik wist het gelijk…har was al bezig met zijn brood voor zijn werk en besloot toch maar even te roepen dat we vandaag pappa en mamma gingen worden. Vol ongeloof kwam ie naar boven waar we saampjes bedachten dat de verloskundige maar opgebeld moest worden. Rond een uur of 11 was ze er en de conclusie was duidelijk; vliezen gebroken en een minimale ontsluiting…jammer…maar ze zou over een paar uur terugkomen.

De weeën vorderen al snel en toen de verloskundige ‘s middags terugkwam waren ze al bijna niet meer te houden. Op dat moment zat er een klein engeltje op mijn schouder, waarom weet ik niet, maar die vertelde me dat we naar het ziekenhuis moesten.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ging het eigenlijk allemaal heel snel…hoewel het voor mijn gevoel echt dagen leek te duren. … Ik had al snel volledige ontsluiting en tot die tijd was het allemaal nog wel te doen. En toen kwamen ze..de persweeën, het was hel! Ik had geen idee wat ik er mee aan moest…en heb voor mijn gevoel een uur zitten aanklooien... Ik wilde niet meer maar vond elke keer opnieuw de kracht om door te gaan. Een oerkracht die er voor zorgde dat ik na 2,5 uur persen een knip en uitscheuren een geweldige zoon op de wereld zette. Helemaal zelf gedaan, zonder pijnstilling, wat ben ik enorm trots op mezelf en natuurlijk ook op Tobias. Zijn hartje bleef het doen, zonder al te veel last te hebben van zijn benarde positie.

Toen hij op mijn buik werd gelegd had ik een gevoel van trans en ultiem geluk bereikt. Het gezicht van pappa sprak boekdelen, wat een mooi ventje. Daar had ik het dan al die tijd voor gedaan.

Helaas brak op dat moment de navelstreng af en sloeg de sfeer op de verloskamer om. In een mum van tijd had ik een aantal artsen aan mijn bed staan die uit alle macht probeerde de placenta er alsnog uit te drukken. Wat een pijn, het lukte niet, ik moest naar de OK en daar zouden ze de placenta verwijderen…wat was ik bang. Opeens stond ze voor mijn neus, de arts die me ging opereren. Ze zei; we proberen het nog een keer..ze drukte op mijn buik en met alle kracht die ik over had heb ik alsnog de placenta geboren laten worden…wat was ik blij.

Ik voelde me daarna zowel lichamelijk als geestelijk stukke beter, ik zag rechts van me hoe de kleine gewogen en gemeten werd en na een minuut een apgar score van 10 had; dat was mijn ventje!

Ondertussen was het druk geworden in de kamer en hadden mensen om me heen besloten dat ik zo wie zo naar de OK zou moeten. Ik zou gehecht worden en ze wilde een blik werpen in de baarmoeder of alles er echt wel uit was. Daar ging ik dan, ik moest mijn ventje en Harry achter laten en werd ‘s avonds laat in een donker ziekenhuis nog naar de OK gereden. Helaas wilde ze geen ruggenprik geven omdat ik te veel bloed verloren was en het HB te laag was en moest ik alsnog onder narcose…. Toen ik wakker werd stond Harry al snel naar mijn bedje, hij vertelde dat Tobias zijn flesje al vrolijk had leeggedronken en er leek een last van mijn rug af te vallen.. .

Midden in de nacht weer terug naar de afdeling… daar kreeg ik een katheter omdat mijn blaas het er blijkbaar niet mee eens was. Na wat wat traantjes van geluk ging harry om 02:00 in de nacht eindelijk naar huis

En daar lag ik dan alleen in het donker met mijn nieuwbakken zoon naast me, wat een wonder. Ik heb de hele nacht niet geslapen en alleen maar liggen staren naar hetgeen wat me 9 maanden lang heeft zitten pesten…

-Ik ben mijn engeltje nogsteeds dankbaar-