Onverklaarbaar verdrietig

BB vriendinnetjes, jullie hoeven dit niet te lezen hoor, ik wil gewoon alles even op een rijtje zetten, misschien ga ik het dan snappen.
Als je het toch leest, alle tips of ervaringen zijn welkom. Ik heb al eens een vraag hierover gesteld, maar ik kwam helaas niet verder met de antwoorden.

Luuk heeft heel vaak rond het einde van de middag/ begin van de avond een half uur tot uurtje waarin hij erg moet huilen. Hij komt echt verdrietig over, maar kan ook een beetje aanstellerig overkomen, maar dat weet ik niet zeker... omdat hij een beetje driftig gaat doen.
Hij is nu misschien niet helemaal lekker nog van dat RS virus,maar ik zal vandaag als voorbeeld nemen:

De hele dag was Luuk gezellig en vrolijk. Hij heeft zichzelf goed zoetgehouden en we hebben samen gespeeld en geknuffeld. Ik zei al tegen mijn man:"Zo, ik heb een erg leuke dag gehad zo samen met Luuk". Dat was voor het huil-gebeuren.

Om 16:30 ging Luuk gapen, zeuren en wrijven in zijn ogen. Ik leg hem op bed en hij valt al snel in slaap. Om 16:45 wordt hij vrolijk kletsend wakker, of hij had helemaal niet geslapen, maar hij was stil. Ach, hij is wel vaker savonds lang wakker, dus ik haal hem eruit.
Zijn eten stond al klaar en was afgekoeld tot eet-temperatuur.

Papa komt thuis en geeft Luuk zijn eten. Hij eet ongeveer de helft en begint te jammeren en wrijven in zijn ogen. Ik begreep het wel een beetje omdat hij sinds 15:00 maar 15 minuutjes op bed had gelegen; dat is weinig voor zijn doen.

We geven nog wat drinken en leggen hem op bed. Hij sliep ongeveer een half uurtje en werd zeurderig huilend wakker. O,o, dachten we al, daar begint weer een moeilijke avond. Klinkt negatief, maar dat is onze ervaring van de afgelopen maanden :L

Hij huilt hard en wil niet eten of drinken. Alleen op schoot als ik zachtjes zing is hij even stil. Na een half uur van alles proberen wordt hij een beetje rustiger en er kan zelfs een lachje vanaf als hij de afstandbediening in handen krijgt bij papa op schoot. Huh, ineens een lachje?
Na een tijdje zie ik hem staren en enorm gapen. Ik leg hem op bed en hij slaapt tot 19:30, weer een half uurtje ongeveer.

Terwijl ik dit type hoor ik dat papa hem omkleedt omdat Luuk is doorgelekt. Lieieieieief he? Luuk klinkt vrolijk en … ja hoor, hij speelt beneden nog een half uurtje en we kijken samen naar Bumba op de laptop. Helemaal vrolijk, alsof er niets gebeurd is. Kon ik het maar zo makkelijk vergeten. Nu, om 20:00 krijgt hij een flesje (natuurlijk zelf vasthouden, anders hoeft hij niet…) en maakt ondertussen tevreden, blije geluidjes.

Ik snap er niets van, ik voel me (jaja, onterecht) een slechte moeder. Mijn ouders zeggen dat veel kinderen dat hebben. Mijn moeder had ook altijd een huiluurtje als mijn opa uit zijn werk kwam. Maar ik ben altijd erg rationeel, erg van schema’s en alles kunnen verklaren.

Dat lukt niet bij een kind… je kan niet alles verklaren of in een schema stoppen, maar hierbij lijkt het echt alsof ik iets over het hoofd zie. Misschien was het vandaag ook omdat hij nog een beetje benauwd is, of omdat zijn tandje nog niet helemaal 100% door is, al zie ik hem onder vandaan wel.

Ach, hij is nu weer super vrolijk en ik moet proberen mijn geweldige dag niet hierdoor in de schaduw te laten zetten.

Ik ben wel erg benieuwd of anderen dit ook herkennen, maar tot nu toe nog niet, volgens mij.