Op het wachtbankje

Toch maar niet samen wonen.. Klinkt heel erg maar hoe langer ik erover nadenk des te meer vrede ik ermee heb.

De ziekte van mijn moeder begint steeds erger te worden.. Inderdaad die ene ziekte , met uitzaaiingen naar haar hoofd.. Ik ben bang dat het niet lang meer duurt..

Toch wil ik doorgaan met mijn leven, misschien om te voorkomen dat ik in mekaar stort. Dat vooruitzicht van een gezinnetje, kindertjes, ik klamp me er bijna aan vast om niet om me heen te hoeven kijken naar de hel waarin ik lijk te zitten de laatste tijd..

Ik blijf dus bij mn moeder..manlief blijft op anderhalf uur reisafstand.. Maar heel stiekempjes hoop ik dat de duivels wegblijven volgende week.. Tja na elke regenbui komt zonneschijn..toch? Ik zet alvast mijn zonnebril op..

Liefs.
L.