Echo UZ-Gent

Vandaag was het dan eindelijk zover! DE echo waar ik zo naar uit keek, maar ook zo bang voor was. 

Ik had er aan de ene kant geen zin in. Die allereerste confrontatie met het UZ sinds we Nina hebben achtergelaten, maar natuurlijk stond ik te springen om ons ventje terug te zien. 

Ik voel hem al bewegen sinds 14 weken en de laatste weken ook van buitenaf, dus dat stelt sowieso erg gerust. 

Aangekomen in het UZ kreeg ik al de kriebels door m'n hele lijf. Stefaan vond geen parking dus ging ik al alleen. Ik keek recht op het raam waar mijn kamer was geweest, ik had net hetzelfde uitzicht van toen ik zonder mijn meisje door het raam zat te kijken. Zonder Nina zijn we daar 8 maanden terug buiten gewandeld, daar op die plaats waar ik nu liep. Tranen vulden mijn ogen en ik moest me vermannen.. 'tanden bijten, tanden bijten, het is nu echt niet de moment om in tranen uit te barsten.' Eens goed in en uitademen en zoveel mogelijk proberen denken waarvoor ik hier ben. Nieuw leven, geschonken door de grote kleine zus. 

Het was al snel aan ons, ze stelden een aantal praktische vragen en ik mocht gaan liggen. Een vreselijk spannend moment... 

Ze zet het apparaatje op mijn buik en het eerste wat tevoorschijn komt is een klein stokje 'Ja, dat is wel heel erg duidelijk een jongen inderdaad!'. Verder heeft ze echt al-les bekeken. Hersenen, kleine, grote, achterste (uh?), niertjes, hartje, maag, middenrif, longen, mondje, ruggengraat, handjes, voetjes, teentjes, vingers, hartje sloeg 150.. Er is niets overgeslagen en echt alles zag er tip top in orde uit! 

Een grote opluchting voor ons allebei. Ze vroeg enkel of de gynaecoloog op 24 weken nog eens wil controleren of de maag nog op z'n plaats zit enz... Ze kunnen namelijk het middenrif wel zien, maar ze kunnen soms niet zien of dat open of gesloten is. Dat zien ze WEL als de organen verdrukt of verkeerd zitten. Wat dus niet het geval was! 

Tis alvast een heel beweeglijk ventje die geen seconde wou stilliggen ;) 

In de lift hebben we elkaar eens goed vastgenomen en we zijn met een lach op ons gezicht buiten gewandeld. 

Wat een dag :) 

En bij dit goeie nieuws hoort natuurlijk een wondermooie echo! (die blijkbaar niet wil lukken). Staat in mijn fotoboek!