Flashbacks
23u30, ik ga naar bed. De dag van m'n verjaardag. Een dag waar ik zeer weinig om geef en mijn dag is zo normaal mogelijk verlopen. Gelukkig maar. Ik word ouder, ik ga verder weg van jou en hoe hard ik ook probeer het tegen te houden, de tijd gaat razendsnel voorbij. Ik denk nog eens na over hoe de dag is verlopen. 2 september 23u30... En daar zijn ze "Godverdomme nee!" flashbacks. 2 april 23u30...Je papa legt je in bed om definitief afscheid van je te nemen. Ik duw op het belletje zodat de vroedvrouw jou kan komen halen. Ik geef je nog een allerlaatste kus. Niet beseffend dat ik deze momenten zo vreselijk hard zal missen. Dat ik nog zal smeken aan alles en niets om jou terug te toveren. Dat ik in een doolhof terecht kom van Emoties. Van verdriet, intense pijn, geluk om prachtige herinneringen, gemis en zo hard mijn best doen om dit alles een plaats te geven, een weg te vinden in mijn verdriet. Nee, het lukt amper. Hoe hard ik ook mijn best doe, het gaat echt niet. Er wordt op de deur geklopt en ik laat mijn tranen gaan. Dit is toch onmenselijk?? Dit kan niet echt zijn..."Je mag haar meenemen. We willen ze herinneren zoals ze echt was." Ik wrijf over haar prachtige donzige haartjes en vraag me af waarom. Waarom kan ze niet gewoon bij ons blijven? Een laatste blik naar zoveel moois en Nina gaat weg uit de kamer. Ik val in Stefaan z'n armen. Klaar voor de strijd van ons leven. Een strijd die ik soms lijk te verliezen en soms onder controle heb.
Ik krijg de ene flashback na de andere en wil schreeuwen van de pijn. Wat als, wat als, wat als... "Verdomme Sharon! Stop!" Het gaat niet en ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Ik zie onszelf op de dag van m'n verjaardag, net als vandaag, maar met een klein meisje in de wipstoel. Wat vreselijk oneerlijk is dit toch... Ik maak het mezelf alleen maar moeilijk, ik doe het mezelf aan, maar toch geef ik toe aan mijn slechte momenten. Ik merk dat ik in elkaar krimp van de pijn en ga naar beneden. Ik moet schrijven... Alleen dan stoppen mijn tranen en lijkt het alsof er iemand is die me begrijpt. De woorden vloeien uit m'n toetsenbord en ik vind rust.... Mijn hartslag vertraagd, mijn pijn wordt zachter en ik leef weer.
Ik heb de strijd weer eens overleefd...
reacties (0)