Nieuw leven...
Dag kleine meid,
Al dagen wil ik je schrijven, maar ik kom er maar niet toe. Elke keer als ik me rotslecht voel wil ik schrijven, maar laat dat nu telkens heel laat op de avond zijn als ik niet aan de pc zit... Wat heb ik al gevloekt! Jou papa en ik hadden samen beslist om voor een broertje of zusje te gaan voor jullie. We wilden het deze maand liever niet, want april is JOU maand, maar blijkbaar zag jij dat liever anders. 16 augustus kwam er duidelijk een 2de streepje op m'n test. Ongelooflijk, maar ook zo dubbel... Waarom nu wel en 1 van de vorige maanden niet?? Nu net wanneer we het liever niet hadden gehad...Wilde je graag van jou maand een vreugdevolle maand maken in plaats van een maand met enkel maar verdriet? Verdriet om hetgeen we niet hebben? Geen meisje dat rondkruipt, geen meisje dat glimlacht en waarvan je die eerste tandjes ziet tevoorschijn komen? Geen meisje dat met de taart mag kliederen? Maar wel een maand waar we terug het geluk mogen kennen? Het geluk dat zo dubbel is voor ons... We zijn terug, net zoals bij jou, uitgerekend voor 29 april....
Ik ben zo dankbaar dat deze zwangerschap me gegund is, maar wat heb ik al pijn gehad, wat zijn er al veel tranen gevloeid! Geen lichamelijke pijn, maar verdomme! Ik had hier niet zo moeten zitten! Weer zwanger, weer rond, weer die kwaaltjes, weer bevallen! Ik gaf mijn pijn tijdens de bevalling voor jou! Ik wou geen pijn verlichting, want ik wou echt voelen dat ik jou op wereld heb gezet. Ik genoot zo van "die laatste keer". Yeah right..de laatste keer. Och meid wat ben ik zo immens bang... Bang voor wat komen gaat... Zou het ons echt gegund zijn??? Echt? Een gezond kind in onze armen houden? Ik kan het mij niet voorstellen. Wat voor een gevoel moet dat wel niet geven? Niet alleen bang voor jou broertje of zusje, maar ook zo bang voor mezelf. Heb ik dit niet wat onderschat? Kan ik dit wel aan? Ik krijg nu al hartkloppingen als ik denk aan de 20 weken echo, deze keer in het UZ-Gent. Dan gaan ze zien of het goed of fout zit. Ik weet het kleine meid, angst heeft geen zin. Buitenstaanders zeggen dat ik de angst toch van me af zal moeten zetten, maar niemand weet hoe ik me nu voel, niemand kent mijn verdriet, mijn gedachten, mijn aparte vreugde met deze nieuwe zwangerschap. Ik kan niet meer genieten zoals ik bij jou en Luca genoot. Het verdriet om jou verlies is nog zo vers, dat dit geluk zo vreemd lijkt.
Echt waar, begrijp me niet verkeerd! Ik ben intens gelukkig met dit nieuwe leven, maar ik kan je niet zomaar vergeten. Dat is ook de bedoeling niet, maar ik denk meer aan jou dan aan dit kleine garnaaltje hierbinnen.
Sorry garnaaltje, maar jou dag komt nog ;) en op die dag, zal ik jou vertellen over jou grote sterke zus! Jou engelbewaarder. Je zus die net als jou en je grote broer een ZEER bijzonder plaatsje krijgt in mijn hart. Mijn 3 wondermooie kindjes! Rijkdom heet dat :). En ja, ik geef toe, ik schaam me best wel dat ik deze keer niet zoveel zal genieten, maar weet dat jij een zeer bijzonder kleintje bent voor ons! Je zus heeft jou dit leven geschonken. Wat is er mooier? Dus neem het me niet kwalijk dat ik nu eventjes nog heel veel aan Nina moet denken! Al kijk ik al erg uit naar de eerste echo, de eerste schopjes,... Liefde heb ik in overvloed voor jou, dus maak je geen zorgen :).
Wat ook erg bijzonder is, is dat ik samen zwanger ben met jou meter Elke, lief meisje. Misschien ook voor april? Omdat het nog niet bijzonder genoeg was, vroeg ze me vandaag om meter te zijn van haar kleintje! Tuurlijk heb ik ja gezegd :)! Dus ik word voor de 3de keer mama en voor de 2 de keer meter in april (oké, of mss in mei bij de meter ;) )!!! Voel me vereerd en had het echt niet verwacht! Moest toch even een traantje laten :). Ook een andere vriendin is voor april uitgerekend... Het ging al zo moeilijk om zwanger te worden bij hen en plots voor april??? Het voelt voor mij echt alsof je een maand vol vreugde wil!
Je blijft in mijn gedachten kleine meid... Dit nieuwe leven zal je nooit kunnen vervangen, ik zal je nooit vergeten, maar het zou zoveel deugd doen als het wat kon verzachten, want soms is de pijn nog zo snijdend...
ik hou van je, tot in de eeuwigheid...
reacties (0)