Weet je nog...
weet je nog, lief klein meisje...weet je nog dat mama haar handen om haar buik sloeg toen ze je voelde schoppen? Weet je nog dat wanneer papa je wou voelen, je altijd bewoog? Weet je nog dat je grote broer heel enthousiast was over zijn zusje in mama's buik? Wat was je telkens zo actief! Was het om ons te laten genieten van jou? Wist je al dat je niet lang bij ons kon blijven?
Weet je nog dat mama weeën kreeg? Weet je nog dat we zo uitkeken naar dat grote moment? Weet je nog dat je bij mama werd gelegd? Eindelijk bij elkaar...Ik zie je nog zo goed voor me, ik voel nog steeds je warmte en de laatste dagen hoor ik de hele dag door jou eerste kreetje. Ik weet nog dat papa erom moest lachen. Waarschijnlijk opgelucht dat je toch iets van je liet horen. Toen nog niet beseffend dat het ook je laatste kreetje was. Door alles wat erna is gebeurd, was ik al bijna vergeten dat we ooit je stem gehoord hadden.
Weet je nog dat je zo moest vechten? Weet je nog dat er werd gezegd dat je een sterk meisje was? Weet je nog dat mama en papa verhaaltjes vertelden over je gekke broer, hopend dat je onze stem zou horen en herkennen? Het enige wat we hadden was hoop. Hoop dat we zo een prachtig iets nooit moesten afgeven, maar je kon het niet. Je hebt gevochten lieve meid, maar moeder natuur is helaas de sterkste. Je kon deze strijd niet winnen...
Weet je nog dat je eindelijk je rust had gevonden? Weet je nog dat je bij mama en papa werd gelegd? Weet je nog dat je overweldigd werd door kusjes en knuffels? Wat rook je heerlijk, wat was je mooi! Te mooi voor deze wereld. Jou prachtige snoetje staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Je leek zelfs een lachje op je gezicht te hebben toen we je eindelijk mochten vasthouden. Je straalde echt rust uit. Na zo'n strijd, eindelijk...rust.
Weet je nog dat we de mooiste kleertjes hebben uitgekozen voor jou? Weet je nog dat we je samen een badje hebben gegeven? Weet je nog dat papa je in je bedje heeft gelegd, klaar voor het definitieve afscheid? Wat was dat hard... Ik wou je helemaal niet afgeven! Nooit!! Maar het moest... Die dag was ongetwijfeld de hardste, maar ook de mooiste dag uit mijn hele leven. De hele dag hebben we mogen genieten van jou. Een dag die veel te kort was. Wat zou ik je graag nog eens knuffelen, voelen, ruiken, horen, zien...
Weet je dit alles nog? Nee...volgens mij niet en gelukkig maar... Je verdiende die pijn niet. Ik hoop dat je nooit 1 moment pijn hebt gevoeld en dat ik ooit kan zeggen "het is beter zo". Ik weet het, het IS beter zo, anders had je hier niet voor gekozen, maar ik kan het zo moeilijk aanvaarden...
Je was te klein om dit alles te beseffen, maar wij voelen jou de hele dag door...We zullen je NOOIT vergeten!
reacties (0)