We blijven zitten op het wachtbankje
Jullie hadden het wel al gehoord, maar de uitslag was negatief. Ik had niet echt iets anders verwacht, maar de hoop was er toen nog wel natuurlijk.
Ik was bij m'n moeder toen ik het hoorde en wou zo snel mogelijk naar huis. Ik had zoveel nood aan wat geknuffel met m'n vriend. Toen ik thuis kwam was er een programma op tv van ouders die hun dochtertje waren verloren. We hebben er samen naar gekeken en daarna ben ik in tranen uitgebarsten. Eigenlijk niet om het feit dat ik niet zwanger ben, maar omdat we hier niet ZO hadden moeten zitten. Het had er normaal gezien allemaal zo anders uit gezien! Toen die vrouw in dat programma zei "ik wist niet dat het kon, dat mijn hart gewoon verder blijft kloppen, dat ik gewoon blijf ademen, dat alles gewoon verder leeft zonder haar", herkende ik zo hard mezelf erin. Wat pijnlijk allemaal.
Luca was mee met mijn mama om zijn neefje naar school te brengen. Er stond een mama met een baby te wachten en hij wou er meteen naartoe "Nina!!!" zei hij... Toevallig was het dan nog eens een meisje van 2 maand, met de naam Lina :( . Ondanks hij maar 2 jaar is, spreekt hij haar naam toch een aantal keer per dag uit.
Nja wat nu? Vanavond komt mijn gynaecoloog met haar haar, ik ga meteen vragen wat ik nu het beste doe. Terug tijdelijk starten met de pil (oh wat hoop ik van niet, maar als het zou helpen nja...)? Of gewoon wachten tot moeder natuur beslist dat we er weer klaar voor zijn? Ik ben soms echt ZO BANG dat ik nooit meer ongesteld word, dat er iets mis is daar beneden, maar daar mag ik niet vanuit gaan natuurlijk. Ik ben nog maar 2,5 maand bevallen....
Tijd zal raad geven, maar hopelijk niet TEVEEL tijd :)
Bedankt meiden, voor alle duimpjes en lieve woorden! De duimpjes hebben hun werk niet gedaan, maar dat wil zeker en vast zeggen dat wij er nog niet klaar voor waren, de natuur er nog niet klaar voor was, dat het gewoon nog te vroeg was...
reacties (0)