Quarantuinen.

Ik kan kort of lang inleiden maar we weten allemaal in welk schuitje we zitten op dit moment. Precies daar waar we niet wilden zitten, maar het is nu eenmaal zo.

Ik ben aan het genieten vandaag van mijn laatste dag bevallingsverlof. Baby is 10 weken en Peuter bijna 3. Ik kijk al sinds Augustus uit naar dit moment omdat ik toen de ziektewet in moest. En dan nu: het moment is daar! En het enige wat er nu verandert is dat ik al die dingen die ik al deed moet doen thuis, plus ook nog ergens 8 uur werk in een dag moet proppen.
Voor een kleine impressie van vorige week;

Week 1:
* peuter en baby snotteren nog steeds chronisch. Voorlopig geen einde in zicht.
* peuter denkt dat eigenwijze drol zijn nieuwe naam is.
* nog 1,5 bus nutrilon 1. Ik krijg hamsterwoede
* videobellen met peuter vriendjes. Er word geen woord gezegd, maar leuk dat ze het vinden.
* sportparcours in de tuin; conclusie; peuter is sneller dan papa en mama.
* baby besluit alleen nog maar in de armen van papa of mama te willen slapen.
* peuter wil alles wat niet mag. Het liefste ook 6x inclusief “de wereld vergaat” huilbui.
* peuter op bed, baby wakker.
* baby slaapt, peuter wakker.
* peuter wakker, baby sliep.

Ik heb nu al zin in week 2.

Toch bekruipt me hier en daar veel zelfmedelijden, voor het eerst sinds de zwangerschap weer last van ongesteldheid, maar vooral het gevoel; ik zit al zo lang binnen. Toch proberen we dat maar uit te schakelen en morgen vol goede moed te starten met werken met een snotterende peuter en baby.

Nu moet ik afsluiten, peuter doet wedstrijdje hoe vaak kan ik mama mama mama zeggen in een minuut. Hij houdt goed vol.

Disclaimer
Begrijp me niet verkeerd, ik ben een volleerd sarcast, en ik weet dat iedereen ermee te maken heeft.