Hoe inleiding een kouwe kermis werd..

Dat ik het niet geweldig vind om zwanger te zijn is geen verborgen feit. Vanaf 36 weken sta ik onder controle van een gynacoloog. Dit door medische indicaties, vervelende ervaring bij mijn vorige bevalling en omdat mijn zoontje een erg slechte start had.

Nu was het bij de verloskundige altijd allemaal prima en geen alarmbellen, maar vanaf 36 weken bleek bij elke controle wel weer iets 'kleins'. Baby had een te hoge hartslag, dan weer vermindert vruchtwater, dan weer te rustig etc etc. Ik heb de laatste weken dus best wat geleerd over hoe een CTG werkt ;). Maar hoe dan ook, de grens van 39 weken was daar en de gynacoloog zei; het is misschien beter om in te gaan leiden. Ok! Prima! Natuurlijk even alle risico's besproken maar aangezien we bij onze zoon ook ingeleid zijn hadden we niet de illusie dat het snel zou gaan. Dat het zou mislukken hebben we nooit besproken.

De volgende dag werden we verwacht in het ziekenhuis. Na onderzoek bleek de kleine nog niet ver genoeg ingedaald, klein beetje ontsluiting en een stugge baarmoedermond. Ik was best opgelucht; we mochten een ballonnetje en dan zouden we lekker naar huis mogen, toch nog kans dat mijn lijf het zelf zou gaan overnemen. Thuisgekomen álle kerstspullen opgeruimd met z'n 2. Onze zoon was toch bij oma dus het schoot lekker op. Rond half 9 savonds viel de ballon er, tegen alle verwachtingen in, uit. In het ziekenhuis hadden ze ons nog gewaarschuwd dat het best kon dat er nog een ballon geplaatst zou moeten worden.

Weer een dag later mochten we ons melden. De ballon had goed zijn werk gedaan, maar de harde buiken hielden niet aan. Met een hormoonveter werden we opgenomen in het ziekenhuis. Bij de dienstwissel bleek dat we naar een andere kamer moesten. Prima, mij maakt het niet uit waar ik lig. De veter leverde niet echt veel op had ik het idee. De volgende ochtend bleek dan ook dat er net een klein beetje meer ontsluiting was maar onze kleine nog steeds te hoog lag. De volgende ochtend kregen we de keuze; nog een keer een hormoonveter of naar huis. Nadat mijn man en ik overlegt hadden toch gekozen om nog eens een hormoonveter te laten plaatsen, het was nu toch weekend en omdat ik minder leven voelde was het ook wel fijn om in het ziekenhuis te zijn.

Die dag heel veel harde buiken gehad.. tot ik paracetamol kreeg om te slapen. Weg waren ze. Teleurgesteld maar met hoop dat de kleine toch wat dieper ingedaald zou zijn weer gewacht op de volgende ochtend.

Na overleg met de verloskundige en gynacoloog, eerst lekker goed gehuild (die hormonen doen toch iets dan hè ;)), besloten naar huis te gaan en dat we het over een week weer eens gaan proberen.. Dit omdat de kleine het ondanks alle 'ongemakken' goed maakt en ikzelf erg graag natuurlijk wil bevallen ipv een keizersnede wat bij het breken van mijn vliezen op dit moment een mogelijkheid is omdat de kleine niet ingedaald is. Alles weer besproken en we mochten naar huis! Wel een hoop afspraken voor ctg en gynacoloog rijker nu, toch wel een fijn gevoel dat ze me zullen blijven monitoren.

Buiten deed de frisse lucht mij erg goed, hebben we lekker ergens gelunched en daarna naar huis. Wat heeeeeeerlijk! Ondanks alle teleurstellingen en al het gedoe is thuiskomen dan toch een soort feestje.

Dit is overigens geen drama allemaal, het allemaal even van me afschrijven helpt en ik heb een hoop details weggelaten haha, maar chapeau dat je het tot hier hebt gelezen!! Ik wist niet dat een inleiding kon 'mislukken', nu afwachten, misschien dat mijn lichaam wat extra opschudding nodig had en we deze week toch spontaan bevallen. Anders mogen we ons maandag weer melden. En dan zien we wel weer verder!