Hormone_me

Ik denk dat het tijd wordt om mijn gebruikersnaam aan te passen.. Volgens mij ben ik op dit moment veel dingen, maar niet echt Lovely_me, ik denk dat Hormone_me beter bij mij past.

Op dit moment besta ik voor 60% van de tijd als een tijdbom vol hormonen waarvan grofweg 30% ik eigenlijk niet eens weet wat ik dan wel wil. De overige 40% van de dag slaap ik of ben ik te lui om van de bank te komen. (Dit zijn natuurlijk ruwe schattingen ;)).

Zelf ben ik van mening dat ik door de dagen heenzweef en dat ik er nog goed vanaf komt. Mijn man daarintegen houdt daar denk ik een andere mening op na. Volgens hem ben ik een hormonenmonster. Athans, dat is wat ik denk dat hij denkt, hoe ik het beleef, ik denk niet dat hij het me zou durven vertellen.. Uit pure angst. 

Wij zijn nog niet zo lang getrouwd en zitten nog in onze wittebroodsweken. Deze worden overheerst door huilbuien, onzekerheden, misselijkheid en simpele ik-ben-boos-op-de-wereld aanvallen. Net zo hard als Jos Verstappen op kan trekken naar de 300+ km/h ga ik van uitermate vrolijk en gezellig persoontje naar iemand die ik zelf niet eens uit kan staan.

Op mijn werk moet ik dit allemaal nog in toom houden, aangezien niemand nog weet dat ik zwanger ben, maar dit wordt thuis goedgemaakt. Alle ellende van de dag word uitgebreid en soms met huilbuien besproken aan de eettafel. En dan heb ik het over simpele dingen als nieuwsberichten of die (irritante) collega die weer eens een praatje kwam maken. 

Als we dan na het eten de ellende van de dag besproken hebben, is het vaak dat ik mijn man te lief of te vervelend vind. Beide kan resulteren in een nieuwe huilbui of worden omgezet in een goed gesprek met veel humor. Ik kan het niet van tevoren voorspellen, het is een kop of munt gevalletje.. 

Daarnaast is mijn libido op dit moment 1%. Ik wil niet zeggen dat het niet aanwezig is, maar hij is ver te zoeken. Ook dat vind ik dan weer sneu voor mijn ventje, en om de een of andere reden heb ik hem al meermaals gevraagd of hij het niet ergens anders wil gaan zoeken, want het komt vast weer terug.. Achteraf vraag ik mezelf regelmatig af wat er op die momenten door mijn hoofd spookt.. 

Als ik hem vraag hoe hij het beleeft zegt hij lief, dat het allemaal wel meevalt en hij het heel goed kan begrijpen en dat hij vind dat ik het allemaal zo goed doe. Ik, het hormonenmonster, krijg dan weer tranen in mijn ogen en verwijt hem dan dat hij te lief is..

Het is ook nooit goed he ;)

Disclaimer :

Licht sarcasme en hier en daar wat extra overdreven.. Graag de inhoud met een korreltje zout en een extra glas hormonen nemen..