Bluh

het punt is nu dan toch bereikt dat mn batterijtje op is.

ik ben niet moe, ik ben gesloopt.. 's ochtends heb in enorme moeite met uit bed komen omdat ik zó moe ben.   zelfs als ik 's avonds om 7 uur al op bed lig kan ik er 's ochtends nóg niet fatsoenlijk uitkomen.  het voelt alsof ik al een jaar niet heb geslapen.  ook voel ik me momenteel de hele dag door gestressed & ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Ik wil niet de hele dag op de bank in een hoekje hangen (kan ook niet met een 3,5 jarige) en wil vanalles doen om maar weg te zijn van mezelf. Ik wil niet nadenken over wat er allemaal aan de hand is, ik wil niet verdrietig zijn.  Ik wil gewoon een gezellige, vrolijke, sterke vrouw zijn.   maar ik voel me nu alles behalve dat.

Alles van het afgelopen jaar slaat nu in als een bom... Waar ik eerst vrij nuchter was onder het overlijden van mn lieve opa & mijn miskraam, voel ik me nu continue wanhopig. Wanhopig op zoek naar íets, maar ik weet niet wat.

Ook vergeet ik in alle gedoe momenteel een beetje dat ik zwanger ben waardoor ik over mn grenzen heen ga.

Vandaag besloten om me toch echt ziek te gaan melden op mijn werk en even aan mezelf & de koffieboon te gaan denken.  Omdat ik zelf het gevoel heb dat ik me verschrikkelijk aanstel & denk dat iedereen anders dat ook vind heb ik even contact opgenomen met de vk vanmorgen en mijn verhaal uitgelegd.  Zij vind dat ik volkomen gelijk heb en dat het heel goed zou zijn om inderdaad eventjes thuis te blijven tot ik wat meer rust in mn hoofd & mn lijf heb.

Vanmiddag ga ik ook nog eventjes naar de huisarts om daar mijn verhaal te doen & om samen een goede oplossing te bedenken.

Hopelijk waait dit allemaal gauw over en ben ik snel weer mn vrolijke zelf